qoşulacaq. Ancaq bu qız helelik xilas edilmişdi.
– Bele havada ona-buna şlyapa daşımaq adama lezzet vermez. – Bunu Lüsyen dedi.
– Şlyapa daşıyırsınız?
– Beli, madam Lanver üçün... Atelye Matinon prospektindedir. Saat beşe qeder işleyirdik. Sonra men onları müşterilere çatdırıram. İndi altının yarısıdır, gerek, men yolda olaydım... – O, penceredn küçeye baxdı. – Heyif, yağış kesdi. Dünen yaxşı idi; yağışdan tut, göye çıx... İndi kim ise aparır...
Ravik pencerenin qabağında onunla üzbeüz oturdu. «Qeribedir, – deye fikirleşdi, – hemişe ele bilirsen ki, ölümün pencesinden xilas olanlar en xoşbext adamlardır. Ancaq, demek olar ki, heç biri özünü ele hesab elemir. Bu da xoşbext deyil. Burada kiçik de olsa, möcüze baş verib, onu ise sevindiren yağışda küçeye çıxmamasıdır...»
– Lüsyen, ne yaxşı birbaşa bu xestexanaya geldiniz?
Qız çekine-çekin ona baxdı:
– Bir nefer demişdi.
– Kim?
– Tanış idi.
– Hansı tanış?
Qız tereddüd eledi. Sonra:
– O da burada olub, – dedi. – Qapıya qeder özüm getirmişdim. O vaxtdan tanıyıram.
– Bu, ne vaxt olub?
– Men gelenden bir hefte qabaq.
– Teşrih zamanı ölen qızı deyirsiniz?
– Beli.
– Bununla bele, yene bura geldiniz?
– Beli, – Lüsyen biganelikle cavab verdi. – Ne üçün gelmeyeydim ki?
Ravik demek istediyini uddu. Qızın balaca, donuq sifetine baxdı. O sifet ne vaxtsa zerif olmuş, sonralar heyat onu bele vaxtsız kobudlaşdırmışdı.
– Siz de evvelce hemin mamaçanın yanına getmişdiniz?
Lüsyen cavab vermedi.
– Bilmirem, belke de, hekimdir. Arxayınca deye bilersiniz. Onu heç tanımıram da...
– Evvelce Mariya getmişdi. Bir hefte qabaq... Belke de, on gün...
– Mariyanın başına ne geldiyini bile-bile yene ora getdiniz?
– Bes ne edeydim? Risq etmek lazım idi. Özge heç kesi tanımırdım. Uşaq olsa, neyleyerdim? – O, pencereden baxdı. Üzbeüz evin eyvanında başına çetir tutmuş bir kişi dayanmışdı. – Men hele ne qeder qalacağam, doktor?
– Texminen iki hefte?
– Hele iki hefte de?
– Çox deyil ki! Ne olub?
– Hamısı puldur axı?
–

<< 1 ... 59 60 [61] 62 63 ... 402 >>