Bir neçe deqiqe gözledi, ancaq o görünmürdü... Küçede dayanmış maşınların içine baxdı. Heç kes yox idi. Geri qayıdıb Kleber prospektindeki metroya qeder getdi. İçeri girib bilet aldı, aşağı düşüb perronda gezişdi. Adam çox idi. Bir qatar gelib dayandı, sonra tunelde yox oldu. Perron boşaldı.
Yavaş-yavaş bistroya qayıtdı. Yene bayaqkı stol arxasında oturdu. Yarım qedeh kalvadosu hele de dururdu. Onun indiyecen burada qalması Ravike yaman qeribe geldi...
Xidmetçi çekine-çekine ona yaxınlaşdı:
– Bağışlayın, müsyö, bilmedim...
– Yaxşı, yaxşı, – Ravik onun sözünü kesdi. – Mene bir qedeh ayrı kalvados getirin.
– Başqasını? – Xidmetçi stolun üstündeki yarımçıq qedehe baxdı. – Bunu içmeyeceksiniz?
– Xeyr, ayrısını getirin.
Xidmetçi qedehi götürüb iyledi.
– Bu, yaxşı deyil?
– Yaxşıdır... Ancaq ayrısını getirin.
– Baş üste, müsyö.
«Yanılmışam, – Ravik üreyinden keçirdi. – Şüşeler sulu idi, yarısı tutulmuşdu. Yaxşı seçmek olardımı?» Nezerlerini pencereye, sonra da küçeye zilledi, diqqetle pusquda durmuş ovçu kimi gelib-gedenlere baxdı ve hemin anda köhne xatireler tezeden oyandı, kölgeli, tutqun kino lenti kimi gözleri önünde bir-bir keçmeye başladı...
...Berlin. 1934-cü ilin yay axşamı. Gestaponun binası... Qan... Penceresiz, bomboş otaq... Elektrik lampalarının gözqamaşdırıcı işığı... Qana belenmiş, kemerli stol... Huşunu itirende başını vedreye soxmaları, nefesinin daralması ve sonra da geceler ayılması. Böyrekleri, ele bil, qopub içine düşmüşdü, daha ağrımırdı. Sibillanın ezilmiş, tanınmaz sifeti... Bir neçe mundirli cellad onu tutub, biri de gülümseyir, iltifatla, boynuna almasa, arvadını neler gözlediyini deyir. Sibillanın meyiti üç günden sonra tapıldı. Guya, özünü asımışdı...
Xidmetçi elindeki qedehi stolun üstüne qoydu:
– Başqa növdür, müsyö. Köhneden qalmadır.
– Yaxşı, yaxşı, teşekkür edirem. – Ravik qedehi başına çekdi. Cibinden bir qutu siqaret çıxardı, birini götürüb yandırdı. Elleri hele de titreyirdi. Kibrit çöpünü yere atıb, bir qedeh de

<< 1 ... 63 64 [65] 66 67 ... 402 >>