getirmeye... Ona göre de adamın fikrini dağıtmır. Şahmat ise bir alemdir. Onu oynayanda xarici alem yaddan çıxır. – O, batıq gözlerini qaldırdı. – Xarici alem de hele kamala yetmeyib.
Onun reqibi Levi ise mızıldadı, lakin tez de sesini kesib, qorxa-qorxa yan-yöresine boylandı, sonra professorun dalınca getdi.
Onlar iki partiya oynadılar. Sonra Morozov ayağa durdu:
– Vaxtdır, gedim, beşeriyyetin çiçeklenmesi üçün qapıları açım. Sen niye heç biz tereflerde görünmürsen?
– Bilmirem. Tesadüfidir...
– Sabah axşam nece?
– Sabah axşam gele bilmerem. Yemeye gedeceyem. «Maksim» restoranına...
– Bura bax, sen, ele bil, qaçqın deyilsen, başını her yere soxursan. Parisin en yaxşı restoranlarına ayaq açmısan.
– Ele yerler çox etibarlıdır, Boris. Özünü qaçqın kimi aparsan, tez ele keçersen. Sen, gerek, bele şeyleri yaxşı bilesen, ay daşdan keçen pasport sahibi Morozov!
– Eledir! Bes kiminle gedeceksen? Yoxsa, alman sefiri ile onun havadarı kimi gedirsen?
– Ket Heqstremle.
Morozov fit çaldı.
– He... e... Ket Heqstrem... Qayıdıb?
– Sabah tezden Vyanadan gelecek.
– Demek, ondan sonra geleceksen.
– Belke de, gelmedim.
Morozov elini yelletdi.
– Ola bilmez! Ket Heqstrem Parise gelende esas iqametgahı «Şehrizad» olur.
– İndi veziyyet ayrı cürdür. Xestexanada yatmağa gelir. Bir-iki güne teşrih olunacaq.
– Ele ona göre de mütleq gelecek. Sen qadınları yaxşı tanımırsan. – Morozov gözlerini süzdürdü. – Yoxsa ora gelmeyini istemirsen?
– Niye?
– İndi yadıma düşdü ki, o qadını menim yanıma gönderenden sonra oralara gelmemisen. Joan Madunu deyirem. Deyesen, burada nese var.
– Boş şeydir! Onun orada olduğunu heç bilmirdim. Bir işe yaradı?
– He, evvelce xorda oxudu. İndi kiçik bir solo nömresi var. İki, ya üç mahnıdır.
– Oralara öyreşe bildimi?
– Elbette! Niye öyreşmesin ki?
– Ümidini tamam itirmişdi. Yazıq qız...
– Ne dedin?
– «Yazıq qız» dedim.
Morozov gülümsedi ve atalıq qayğısı ile:
– Ravik! – dedi, hemin anda onun üzünde bu dünyanın bomboz sehraları, yamyaşıl

<< 1 ... 65 66 [67] 68 69 ... 402 >>