Helelik, Ravik. Men de indi «Maynboşa» gedirem. Gedim, özüme abırlı bir paltar alım, bu kesaletden çıxmaq lazımdır. İndi, ele bil, tikan üste oturmuşam. Ah, Vyana... – O, acı-acı güldü. – Arzular beşiyi...
Ravik liftle düşerek, barın yanından keçib, dehlize çıxdı. Orada bir neçe amerikalı oturmuşdu. Lap ortada, stolun üstünde bir deste qladiolus var idi ve bomboz, seyrek işıqda qana oxşayırdı. Ancaq yaxınlaşanda gördü ki, lap tezedir, bayırdan düşen tutqun işıqda ele görünürmüş...
Eynine qızılı haşiyeli frak geymiş Boris Morozov «Şehrizad»ın qabağında dayanmışdı ve taksinin qapısını da özü açdı. Evvelce Ravik düşdü. Morozov qımışdı:
– Ele bilirdim, daha buralara gelmeyeceksen.
– Gelmek de istemirdim...
– Men getirmişem, Boris, – deye Ket Morozovu qucaqladı. – Allaha min şükür ki, yene sizinle bir yerdeyem.
– Sizde rus üreyi var, Katya. Birce Allah özü bilir, siz Bostonda dünyaya gelmisiniz. Gel, Ravik, – Morozov qapını açdı. – İnsanlar niyyet elemekde ustadırlar, ancaq onu heyata keçirende zeif olurlar. Bizim bedbextliyimiz de ele bundadır.
«Şehrizad» Qafqaz üslubunda bezedilmişdi. Xidmetçiler rus idiler ve qırmızı rengli çerkezi çuxa geymişdiler. Orkestrda çalıb-oxuyanlar da ruslar, rumın qaraçılar idi. Müşteriler divar boyu düzülmüş taxtlarda oturdular. Heresinin de qarşısında balaca bir stol qoyulmuşdu. Zal alaqaranlıq idi ve içeride xeyli adam oturmuşdu.
– Ne içeceksiniz, Ket? – Ravik soruşdu.
– Araq. Qoy qaraçılar da çalıb-oynasın. Herbi marş üstünde «Vyana meşeleri»ne qulaq asdığım yeter. – O, ayaqqabılarını çıxarıb, taxtda bardaş qurdu. – Yorğunluq keçib getdi. Ravik. Paris meni bir-iki saatın içindece deyişdi. Ancaq hele de ele bilirem, hebs düşergesinden yenice qaçmışam. Tesevvür edirsen?
Ravik ona baxdı:
– Texminen, beli... – dedi.
Çerkezi çuxalı xidmetçi balaca şüşede araq ve qedeh getirdi. Ravik qedehleri doldurub, birini Kete uzatdı. Qız onu su kimi başına çekdi, qedehi yerine qoyub, yan-yöresine baxdı:
– Esl taxtabiti meskenidir, – dedi

<< 1 ... 68 69 [70] 71 72 ... 402 >>