küncüne qoydu:
– Başınızı bura qoyarsınız. Stulu da ona göre qoymuşam ki, yıxılmayasınız.
O, stulu divana bir az da yaxın çekdi.
– Ayaqqabılarınızı da çıxarın. İçinde seller-sular oynayır. Yaxşı setelcemliksiniz...
O, qadının ayaqqabılarını çıxartdı, siyirmeden bir cüt qısa yun corab götürüb, ayağına geydirdi.
– Bununla birteher keçinmek olar. Adam, gerek, en çetin anlarda bele rahatlıq haqda düşünsün. Köhne esgerlik adetidir.
– Teşekkür edirem, – qadın dillendi, – teşekkür edirem.
Ravik vanna otağına keçib kranları burdu. Su vannaya püskürdü. Qalstukunu çıxarıb, güzgüde fikirli-fikirli özüne baxdı. İti gözleri çuxura düşmüşdü. Sifetden arıq idi ve o qeder ezgin görünürdü ki, gözler olmasaydı, deyerdin, ölü sifetidir. Dodaqlar... Burun perlerinden dodaqların ucuna qeder uzanan nazik qırışlar... Sağ gözünün üstündeki uzun çapıq saçlarına qeder gedib çatmışdı...
Telefon zengi onu xeyaldan ayrıdı. Lenet şeytana! Birce anlığa her şeyi unutmuşdu. Onda bele hisse qapılma halları olurdu. Hele içerideki qadın...
– Gelirem, – deye qışqırdı.
– Qorxdunuz? – deye o, desteyi qaldırdı. – Nece? Beli... Yaxşı... he, elbette, olar... Beli... harada? Yaxşı, bu deqiqe gelirem... İsti qehve... Tünd olsün... Beli...
O, desteyi yavaşca yerine qoydu, fikirli-fikirli divanın ayaq terefinde oturdu. Sonra:
– Men gedesi oldum, – dedi, – telesikdir...
Qadın o deqiqe ayağa durdu. Azacıq sendeledi, stula söykendi.
– Yox, yox! – Ravik qadının bu hereketinden riqqete geldi. – Siz qalın. Yatın... Men bir-iki saatlığa gedirem... Bilmirem, ne qeder çeker... Qalın...
Paltosunu geydi. Qefleten ağlına bir fikir geldi ve o deqiqe de yoxa çıxdı. Qadın oğurluq elemezdi. Bu, elesinden deyildi. Elelerini yaxşı tanıyırdı. Bir de oğurlanası neyi var idi?
– Olar, men de gedim? – Qadın bu sözleri deyende Ravik artıq qapıya çatmışdı.
– Xeyr, olmaz! Siz qalın. Ne lazım olsa, götürün. İsteyirsiniz, çarpayıda yatın. Konyak da var. Yatın... – O geri dönüb çıxmaq istedi.
– Qoyun işıq yana-yana

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 402 >>