ve gülümsedi, – ancaq axşamlar terkidünyalığın, xeyalların oylağına çevrilir. – O, geri söykendi. Stolun altından süzülen zeif işıq onun üzüne düşürdü. – Niye beledir, Ravik? Geceler her şey bele al-elvan görünür, her şey asanlaşır, adama ele gelir ki, ne istese eleye biler. Heqiqetde eleye bilmediyini ise xeyallarında eleyirsen. Niye beledir?
Ravik gülümsedi:
– Xeyallar bize ona göre lazımdır ki, onlarsız heyata döze bilmerik.
Orkestrde aletleri köklemeye başladılar. Kvint ve skripka danqıltısı eşidildi.
– Ancaq siz heç xeyalların aldatdığı adama oxşamırsınız, Ravik.
– Adam özünü heqiqetle de aldada biler. Bu lap tehlükeli xeyaldır.
Orkestr çaldı. Evvelce simbal başladı. Qaranlığın köksünden qopan aheste, hezin melodiya simlerin kövrek iniltisine qarışdı, sonra skripkalar da ona qoşuldu...
Qaraçı yavaş-yavaş reqs meydançası ile onlara teref geldi. Skripkanı çiynine sıxaraq, dayanıb tebessümle, sirayetedici nezerlerle onlara baxırdı. Üzünü de ona söykemişdi ve gücle seçilen sir-sifetinden herislik yağırdı. Elinde skripka olmasaydı, deyerdin, mal-heyvan alverçisidir, ancaq indi yetim sehraların, xatireye dönmüş gecelerin, nehayetsiz enginliklerin – bir sözle, gerçek olmayan şeylerin bu dünyadakı elçisidir...
Hezin melodiya serin bulaq suyu kimi Ketin üz-gözüne, bütün varlığına çilenirdi. Qulağına eks-seda geldi, ancaq onu çağıran yox idi. Pıçıltılı sesler eşitdi, kövrek xatireler qanad çaldı, nese zerxara kimi işıldadı, ancaq birden hamısı burulğana düşdü, dalğa-dalğa çekilib yox oldu. Heç kim onu çağırmırdı. Heçce kim...
Qaraçı baş eydi, Ravik stolun altından onun ovcuna pul basdı. Ket, sanki, yuxudan ayıldı:
– Heç xoşbext olmusunuzmu, Ravik?
– Ço.. o.. x!
– Onu demirem. Men esl xoşbextliyi nezerde tuturam: özünde olmayasan... Her şeyi unudasan... Bütün varlığınla onun olasan...
Ravik Ketin titreyen zerif sifetine baxdı. O yalnız birce xoşbextlik tanıyırdı. Özü de en kövreyini – mehebbeti... Heç neyi yox, yalnız mehebbeti!
– Çox olmuşam, Ket, – deyen

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 402 >>