Ravik tamam başqa şeyi nezerde tuturdu ve eyni zamanda bilirdi ki, heç o da xoşbextlik deyil.
– Siz meni başa düşmek istemirsiniz, ya da bu haqda danışmağa qorxmusunuz. Orkestrde oxuyan kimdir?
– Tanımıram. Çoxdandır buralara yolum düşmür.
– Buradan görünmür. Qaraçıların yanında da deyil. Yeqin, hansı stol arxasında oturub.
– Qonaqlardan olar. Burada ele şeyler çox olur.
– Qeribe sesi var. Hem kederlidir, hem de çılğın.
– Mahnıları eledir.
– Belke de, men özüm eleyem. Ne oxuduğunu başa düşürsünüz?
– «Ya vas lyubil» «men seni sevirdim» demekdir. Puşkinin sözleridir.
– Rusca bilirsiniz?
– Morozov bir-iki söz öyredib. Çoxu da söyüşdür. Söymek üçün rus dilinin evezi yoxdur.
– Siz özünüz haqda danışmağı sevmirsiniz, ele deyilmi?
– Heç fikirleşmeyi de xoşlamıram.
Ket bir anlığa susdu, sonra dedi:
– Herden mene ele gelir ki, o günler daha keçib getdi. Qayğısızlıq da, ümid de... keçmişden qalan ne var idise, hamısı...
Ravik gülümsedi:
– Keçib getmeyib, Ket. Heyat adi şey deyil. Eksine, çox mürekkebdir. Ne qeder ki nefesimiz var, demek, onlar da var.
Ket Raivke heç qulaq asmırdı.
– Meni tez-tez vahime basır, Ravik. Heç özüm de bilmirem nedir. Çox qeribe qorxudur. Bax, meselen, mene ele gelir ki, buradan çıxanda göreceyik ki, dünya qopur. Sizde de bele şeyler olur?
– Olur, Ket. Bu, hamıda olur. Avropada xestelikdir. İyirmi ildir yaranıb.
Qız susdu.
– Daha rusca oxumur. – Ket diqqetle musiqiye qulaq asırdı.
– Xeyr, italyancadır. «Santa Luçiya Luntana»dır...
Projektorun işığı geze-geze skripkanın üstünden keçib balaca bir stola teref geldi. Ravik oxuyan qadını gördü. Joan Madu idi. Tekce oturub, elini stola söykemişdi, harasa uzaqlara baxırdı, xeyal deryasına cummuşdu ve sanki, burada tek idi. Dümağ işıqda sifeti solğun görünürdü. Ancaq Ravikin o vaxtlar gördüyü mechulluqdan, ölgünlükden eser-elamet yox idi. Ravik birden hemin üzde cazibedar, kövrek bir gözellik gördü ve yadına düşdü ki, bunları bir defe de onun yanında qaldığı gece öteri görüb. Ancaq

<< 1 ... 70 71 [72] 73 74 ... 402 >>