Deyin ki, zeng vursun. O deqiqe vursun. Teşrihi dayandırırıq.
Ravik dikeldi:
– Nebzi necedir?
– Doxsan beş.
– Qan tezyiqi?
– Yüz on beş.
– Oldu. Veber, mene ele gelir ki, razılıq haqda fikirleşmek lazım deyil. Artıq heç ne elemek olmaz.
Veber başını terpetdi.
– Tikmek lazımdır. – Ravik sözüne davam etdi. – Uşağı götürmek, vessalam! Sonra da tikmek ve özüne heç ne dememek!
Bir anlığa dayanıb, dümağ desmalların arasındakı açıq yaraya baxdı. Gur işıq desmalları daha da ağ gösterirdi. Ele bil, yenice yağmış qar idi, arasıdan görünen qanlı yara ise, sanki, ağzını geniş açıb esneyirdi. Nese görünmeden, bilinmeden onu için-için yemiş ve otuz dörd yaşlı, şıltaq, ince, şax qametli, heyat hevesli Ket Heqstermi ölüme mehkum elemişdi...
Yene cansız cesede teref eyildi:
– Biz hele...
Uşaq! Bu doğram-doğram olmuş bedende heç neden xeberi olmayan balaca bir varlıq yavaş-yavaş böyüyürdü. Demek, o da ölüme mehkum olmuşdu. O, hele anasının qanından yeyir, şiresinden sorurdu ki, böyüyüb bu dünyaya gelsin, ya esger, ya da kiminse qatili olsun. Bir sözle, insan olsun, yaşasın, sevinsin, kederlensin, uçurub dağıtsın... – Elindeki alet ehtiyatla görünmeyen yerlerle ireliledi, onu tapdı, astaca oradan qopardı, çöle çıxardı. Ve her şey de qurtardı. Dünya işığı görmemiş, nefes almamış, sevinc-keder dadmamış, böyüyüb başa çatmamış, heç yaranmamış öldü... İndi bir parça rengi solmuş, ölmüş, qana belenmiş et parçası idi...
– Bassiondan xeber çıxmadı?
– Hele yox. İndi geler...
– Bir-iki deqiqe de gözleye bilerik.
Ravik geri çekildi:
– Nebzi?
Ekranda Ketin gözlerini gördü. Bu gözler ona dikilmişdi, ancaq heç ne soruşmurdu, sanki, her şeyi bilir, yazıq-yazıq ona baxırdı. Birden Ravike ele geldi ki, o ayılıb. Bir addım atıb dayandı. Ola bilmezdi! Ona ele gelmişdi. Üzüne işıq düşübmüş...
– Nebzi necedir?
– Yüz. Qan tezyiqi yüz on iki. Düşür...
– Vaxtıdır, – Ravik narahat oldu. – Bassion qurtarmalı idi.
Aşağıdan boğuq telefon zengi eşidildi. Veber qapıya baxdı. Ravik o terefe

<< 1 ... 73 74 [75] 76 77 ... 402 >>