başlarını döye-döye tonqalın qırağına yığışıb, kimsesiz tarlalardan tapdıqları kartofları közde bişirirdiler. Birce deqiqe sonra ise her şey deyişdi. Qefleten toplar guruldadı ve mermilerden biri düz tonqalın ortasına düşdü. Özüne gelende gördü ki, ona heç ne olmayıb, hetta yaralanmayıb da, ancaq iki yoldaşı ölüb. Onlardan bir az o terefde ise Paul Mesman yıxılıb qalmışdı. Onun qarnı yırtılmış, içalatı çıxmışdı... Paulu lap ayaq açıb yeridikleri vaxtdan tanıyırdı. Hemişe bir oynamış, bir yerde mektebe getmiş ve heç vaxt ayrılmamışdılar...
Onu brezent çadıra büküb sehra xestexanasına getirdiler. Yol taxıl zemisinden ve böyük bir yamacdan keçirdi. Dörd nefer idiler, heresi de çadırın bir küncünden tutmuşdu. Qehveyi rengli çadırın arasında qıvrılan Mesman, dümağ, piyli, qana belenmiş içalatını qucaqlamışdı. Ağzı açıq idi, gözleri çevrilmişdi...
O, iki saatdan sonra canını tapşırdı. Bu iki saatın birini ara vermeden qışqırdı...
Ravik nece geri qayıtdıqlarını xatırladı. Lal-dinmez, qanıqara halda barakda oturmuşdu. Ömründe birinci defe idi ki, bele şey görürdü. Deste komandiri Kaçinski – o, müharibeden qabaq çekmeçi olmuşdu – gelende de belece oturmuşdu.
Kaçinski:
– Dur, – dedi, – bavarların yemekxanasına pive, araq gelib. Kolbasa da var.
Heyretle onun üzüne baxdı. Kaçinskiden bele qansızlıq gözlemirdi. Kaçinski de bir xeyli onu süzüb dedi:
– Sen gedeceksen. Lap döye-döye de olsa, aparacağam. Emelli-başlı yeyib – içib demleneceksen, sonra da fahişexanaya gedeceksen.
Cavab vermedi. Kaçinski onun yanında oturdu:
– Başa düşürem... menim haqqımda indi ne fikirleşdiyini de bilirem. Senin geldiyin ikice heftedir, ancaq men iki ildir buradayam. Gel meni eşit! Bundan sonra Mesmana kömek eleye bilerik? Yox! Bilirsen ki, eger onu xilas etmeye zerre qeder imkan olsaydı, her şeyden keçerdik.
Başını qaldırdı. O, bunu bilirdi. Heç kim elemese de, Kaçinski eleyerdi...
– Yaxşı, o öldü getdi, – Kaçinski sözüne davam etdi. – Daha heç ne eleye bilmerik. İki günden sonra yene

<< 1 ... 76 77 [78] 79 80 ... 402 >>