çağı... Qedim Allahların qorğun-arğın, kölge kimi çekilib getmesi... İnsan hüquqları barede gurultulu vedler... Bir qitenin yerli-dibli satılması... Axır qiymet üstünde çerçilik... Getdikce yaxınlaşan tufan... Püsküren vulkan qoynunda yallı geden zavallı insanlar... Yavaş-yavaş yene de felakete sürüklenen xalqlar... At ölseydi, itin bayramı olardı... Hemişe de bele olub!
Ravik siqaretini söndürdü, yan-yöresine baxdı. Bütün bunlar ne demekdi? Meger öten gece de zerif boz göyerçine benzemirdimi? Ölenleri basdır, özün de başla heyatı bir terefinden söküb yemeye... Vaxt gözlemir. Çox şeye dözmek lazımdır. Ne vaxtsa, kimese gerek olacaqsan. Gerek, ona hazır olasan...
Xidmetçini işare ile yanına çağırıb, pulunu verdi.
Ravik içeri girende «Şehrizad» qaranlıq idi. Qaraçılar çalırdılar. Projektorun gur işığı yalnız orkestrin yanında oturmuş Joan Madunun stolunu işıqlandırırdı...
Qapının ağzında dayandı. Xidmetçilerden biri yaxınlaşıb stolu ona teref çekdi. Gözleri Joanda olan Ravik yerinden terpenmedi.
– Araq içeceksiniz? – xidmetçi soruşdu.
– Beli, bir qrafin getirin.
Oturdu. Araq süzüb başına çekdi. Bayaq küçede fikirleşdiklerini unutmaq isteyirdi. Hamısını – keçmişin xatirelerini, dehşetli ölümü, merminin darmadağın etdiyi Mesmanı, xerçengin için-için yediyi Keti... Gördü ki, iki gün evvel Ketle oturduğu stol arxasında oturub. Qonşu stol boşaldı, ancaq ora getmedi. Ne ferqi, ya burada otursun, ya da orada, onsuz da bunun Kete heç bir xeyri yox idi. Veber onda nece demişdi? Teşrihin kömeyi olmayanda niye heyecanlanırsınız? Adam bacardığını eleyir, sonra da çıxıb evine gedir. Bes harada qalsın? Joan Madu oxuyurdu. Ket düz deyirmiş, onun sesi adamı riqqete getirir. İçinde araq olan qrafini götürdü. Bu, ele bir an idi ki, bütün rengler itirdi ve heç neye gücü çatmayan ellerin altında heyat yavaş-yavaş sönürdü. Qabarmış denizin müemmalı şekilde qınına çekilmesi... Nefes alarken birce anlığa yaranan sessiz-semirsiz fasile... Ürekleri asta-asta parçalayan zaman... Joan

<< 1 ... 78 79 [80] 81 82 ... 402 >>