«Santa Luçiya»nı oxuyurdu. Onun sesi dalğa-dalğa, sanki, unudulmuş bir sahilden gelirdi ve hemin sahilde de nese çiçekleyirdi...
– Xoşunuza gelir?
– Kim? – Ravik ayağa durdu.
Restoranın baş xidmetçisi lap yanında dayanmışdı ve Joana işare edirdi:
– Yaxşıdır... Çox yaxşıdır.
– Ancaq sensasiya deyil. Başqa musiqi nömrelerinin arasında oxutmaq olar.
Xidmetçi sürüşüb getdi. İşıq birce anlığa onun qapqara saqqalını parıldatdı. Qaranlıqda gözden itdi. Ravik onun arxasınca baxdı ve qedehi götürdü.
Projektor söndü. Orkestr tanqo çalmağa başadı. Yene de altında rengbereng işıqlar yanan stollar, onların üzerine eyilmiş sifetler göründü. Joan ayağa durub stolların arası ile irelilemeye başladı. Qonaqlar reqs meydançasına getdikleri üçün bir neçe defe ayaq saxlamalı oldu. Ravik ona baxdı. Joanın üzünde teeccüb ifadesi yox idi ve özü de düz ona teref gelirdi. Durub stolu kenara çekdi. Xidmetçilerden biri tez kömeye telesdi.
– Teşekkür edirem, – Ravik etiraz eledi, – özüm düzelderem. Bize bir qedeh verin.
Stolu yerine çekib, xidmetçinin getirdiyi qedehi doldurdu.
– Araqdır, – dedi, – içirsinizmi?
– Beli. Axı bir defe içmişik... «Bel Oror»da...
– Düzdür.
«Hele bir defe de burada olmuşuq, – Ravik üreyinden keçirdi. – Lap çoxdan... Üç hefte qabaq... onda burada çörek de yedin. Onda plaşın içinde ele büzüşmüşdün ki, az qala qaranlığa qarışmışdın, görünmürdün. Onda bedbextlikden başqa heç ne deyildin... Ancaq indi...»
– Nuş olsun, – dedi.
Joanın sifeti işıqlandı. Tebessüm deyildi, elece işıqlanmışdı.
– Çoxdan bu sözü eşitmirdim, – dedi, – nuş olsun!
Arağını içib, qadını nezerden keçirdi. Çatma qaşlar, bir-birinden uzaq düşmüş gözler, ağzı... Bunlar o vaxt nezere çarpmırdı, ancaq indi hamısı bir yere yığışıb bu işıqlı, sirli-soraqlı sifeti yaratmışdı. Hemin sifetin sirri onun semimiyyetinde idi. Heç neyi gizletmirdi, heç neyi de büruze vermirdi. «Nece olub ki, men bunu evveller görmemişem? – Ravik üreyinden keçirdi. – Yeqin, onda bele deyilmiş. Onda orada qorxudan,

<< 1 ... 79 80 [81] 82 83 ... 402 >>