dönderir.
– Menimkini döndermir. Ötüb keçen şeydir, o niye heyatı cehennem ezabına döndersin?
Ravik başını qaldırdı:
– Ele keçmiş olduğu üçün, qardaş. Siz artist olmaqla beraber, hem de xoşbext adamsınız. – Joana teref döndü: – O kalvadosun dadını verir?
– Ondan da yaxşıdır.
Ravik Joana baxdı. Yanaqları allandı. Bununla ne demek istediyini başa düşürdü, ancaq bele açıq danışması el-qolunu bağlayırdı. Joan ise özünü ele aparırdı ki, guya, bu işarenin Ravike nece tesir etdiyini vecine almır. Bu miskin meyxanada ele oturmuşdu ki, deyerdin, evindedir. Üstüaçıq elektrik lampalarının işığı yaman gur idi ve bir-iki stol o terefde oturmuş iki fahişeni lap neneleri yaşda gösterirdi. Ancaq onun Joana gücü çatmırdı. Bayaq restoranın alaqaranlığında gördüyü adam idi, heç deyişmemişdi. O, cesaretli, işıqlı sifeti olan adam idi, heç ne soruşmurdu, sakitce oturub gözleyirdi. Fikirleşirdi ki, çox müemmalı sifetdir, külek haradan esse, o terefe dönür, tez deyişir. Ona baxıb istediyini fikirleşe bilersen. Xalça-palaz, bezek-düzek gözleyen bomboş eve benzeyir. Her cür şeraiti var, istesen saray eleyersen, istesen de fahişexana. Onu bezeyen adamdan asılıdır... Bu ev ağzınacan dolu topdağıtmaz imaretlerden, xaricen debdebeli görünen evlerden ne qeder ferqli idi!
Gördü ki, onun qedehi boşdur.
– Ehtiyatlı olun, – dedi, – qedehleri iridir. Yene içmek isteyirsiniz?
– Beli. Eger vaxtınız varsa...
«Niye vaxtım olmur?» – deye üreyinden keçiren Ravikin birden yadına düşdü ki, Joan onu axırıncı defe Ketle görüb. Onun üzüne baxdı, ancaq heç ne oxuya bilmedi.
– Vaxtım var, – dedi, – Sabah doqquzda teşrih edeceyem, vessalam.
– Bele geceye qalanda çetin olmur?
– Xeyr, bunun ona dexli yoxdur. Adet elemişem. Özü de her gün teşrih elemirem.
Xidmetçi qedehleri doldurdu. Şüşe ile birlikde stolun üstüne bir qutu da siqaret qoydu. Yaşıl «Loran» idi.
– Onda da istemişdiniz, ele deyilmi? – deye özünden razı halda Ravike baxdı.
– Yadımda deyil. Siz bilen, düz olar. Daha ne deseniz

<< 1 ... 82 83 [84] 85 86 ... 402 >>