inanıram.
– Eledir! – Joan söze qarışdı. – Yaşıl «Loran» idi...
– Gördünüz?! Xanımın yaddaşı sizinkinden yaxşıdır, müsyö.
– Bilmek olmaz. Ancaq siqaret qalsın, lazım olar.
Ravik qutunu açıb Joana uzatdı.
– Yene hemin mehmanxanada qalırsınız? – deye soruşdu.
– Beli. Ancaq ayrı otağa köçmüşem. Böyükdür...
Bir deste sürücü içeri girdi. Onlar qonşu stol arxasında oturub ucadan danışmağa başladılar.
– Gedek? – Ravik soruşdu. Joan başını terpetdi. Ravik xidmetçini işare ile çağırıb pulunu verdi.
– «Şehrizad»a qayıtmayacaqsınız?
– Xeyr.
Ravik onun paltosunu tutdu. Joan ise paltosunu geymeyib, elece çiynine saldı. Ucuz, belke de, süni xez idi, ancaq onun eyninde bahalı görünürdü. Fikirleşdi ki, könülsüz geyilen şey ucuz görüner. Bele ucuz tacları çox görmüşdü...
Küçeye çıxıb narın yağışın altında dayandılar.
– Onda sizi mehmanxanaya ötürüm...
Joan ağır-ağır ona teref döndü:
– Bes senin otağına getmirik?
Joanın sifeti lap yaxında idi, altdan yuxarı ona baxırdı. Qapının başında asılımış fenerin işığı düz üzüne düşürdü. Saçına qonmuş yağış damcıları par-par parıldayırdı. Bir taksi gelib dayandı. Sürücü bir az gözledi, sonra nese donquldanıb elini yelletdi ve terpenende maşını yerden çox sert götürdü.
Joanın gözleri fenerin işığında parıldadı. Onlar ele derin idi ki, ucu-bucağı bilinmirdi...
– Men seni bu gün gördüm, – Ravik dillendi. – Evvelce bele deyildin.
– Yox...
– Evveller heç ne olmayıb...
– Yox... Men tamam unutmuşam.
Onun nefesi dalğa-dalğa üzüne vururdu. Bu qerib gecenin qerib bendesi asta-asta, şirin-şirin, inamla, ümidle nefes alırdı. Birden öz damarlarından axan qanın şırıltısını eşitdi. Lap qıjıltı ile axırdı. Ele bil qan deyil, heyatın özü idi. Min defe qarğıyıb, min defe oxşadığı, gah da tapdığı heyat... Birce saat bundan qabaq o heyat bomboş, bomboz sehra idi, yalnız dünene bağlıydı, sabahı yoxdu...
Ancaq indi yene coşmuşdu, ömründe tesevvür elemediyi sirli-soraqlı bir anın lap yanında idi. Yene deniz sahilinde dayanmış ibtidai insana

<< 1 ... 83 84 [85] 86 87 ... 402 >>