çevrilmişdi, dalğaların arasından nese ağ bir şey baş qaldırmışdı, parıldayırdı, sualı da özü idi, cavabı da... Qan ise axır, axır, gözlerini örtürdü...
– Meni tut... – Joanın sesi onu xeyaldan ayırdı.
Ravik ona baxdı... ve qolunu boynuna doladı. Joanın çiyinleri ona teref yellendi, ele bil, liman hesretli gemi sahile uçunurdu...
– Tutmaq lazımdır? – pıçıldadı.
– He...
Joanın elleri sinesine söykenmişdi.
– Men tutaram.
– Tut...
İkinci taksi dayananda tekerler xırçıldadı, sekiye sürtündü. Sürücü heç ne olmayıbmış kimi onlara baxırdı. Çiyninde balaca bir it oturmuşdu. Ona toxunma jilet geydirmişdiler.
– Taksi gözleyirsiniz? – uzun bığları ketana oxşayan sürücü xırıltılı sesle soruşdu.
– İşe bax! – Ravik dillendi. – Onun heç neden xeberi yoxdur. Bilmir, başımıza ne gelib! Bize baxır, ancaq görmür ki, o adamlar deyilik! Dünyanın bu işine heç yoxam. İsteyirsen Cebrayıl ol, axmaq ol, ya da lap cani, heç kim görmez. Amma birce düymen çatmayanda, hamı görür.
– Bele yaxşıdır. Onda biz ele özümüz kimi qalırıq.
Ravik onu süzdü. «Biz!» – üreyinden keçirdi. Ne gözel sözdür! Dünyanın en sehrli sözüdür!
– Taksi lazım deyil? – sürücü ucadan, sebirsizlikle soruşdu ve siqaret yandırdı.
Ravik:
– Gel, – dedi, – el çekmeyecek. Neylesin, seneti beledir...
– Minmeyek. Piyada gedek.
– Yağış başlayır.
– Yağış yoxdur, elece dumandır. Taksiye minmirem. Seninle getmek isteyirem.
– Yaxşı, heç olmasa, gedim onu başa salım.
Ravik gedib sürücü ile nese danışdı. Kişi şirin bir tebessümle gülümsedi, Joana baxıb, tekce fransızlara mexsus bir eda ile elini yelletdi, maşını sürüb getdi.
Ravik geri qayıtdı.
– Nece başa saldın?
– Pulla. En asan yoludur. Gece növbesinde işleyenler yaman sırtıq olur. O deqiqe başa düşdü. Lütfkar bir heqaretle baxıb, xeyirxahlıq eledi...
Joan gülümseyib ona sığındı. Ravik hiss eledi ki, qelbinde nese baş qaldırdı, bütün bedenine yayıldı. Nese isti, yumşaq bir şey idi ve ele bil, qırx elli ondan yapışıb aşağı dartdı, birden-bire onunla belece yanaşı

<< 1 ... 84 85 [86] 87 88 ... 402 >>