ayaq üste dik dayanmaq, ensiz pillelerde sendeleye-sendeleye müvazinetini saxlamaq yaman çetinleşdi. Her şeyi unudaraq teslim olmaq, üreyine, esrlerin arxasından – hele kamalın, sualların, ezab-eziyyetin, şübhelerin dünyaya gelmediyi vaxtlardan, tekce qan rengli bir seadetin olduğu zamanlardan eşidilen çağırışa qulaq asmaq evezine...
– Gel, – dedi.
Onlar narın yağışın altında bomboş, bomboz küçe ile üzüyuxarı qalxdılar ve onun axırına çatanda, qarşılarında neheng, ucu-bucağı olmayan bir meydan açıldı, göylere baş vuran «Zefer tağı»nın lengerlenen gümüşü kölgesi göründü...

IX

Ravik mehmanxanaya qayıtdı. Seher-seher Joanı yatmış qoyub getmişdi. Fikirleşdi ki, bir saata qayıdar, ancaq üç saat çekmişdi...
– Salam, doktor! – İkinci mertebeye qalxan pillekende kim ise çağırdı... Ravik diqqetle kişiye baxdı. Rengi saralmış, qara pırtlaşıq saçlı, eynekli bir adam idi, tanımadı.
– Alvares, – kişi adını dedi, – jaim Alvares. Yadınıza düşmedi?
Ravik başını buladı. Kişi eyilib şalvarının bir ayağını yuxarı çekdi. Topuğundan başlayan çapıq dizine çatmışdı.
– İndi yadınıza düşdü?
– Men yarmışam?
Kişi başını terpetdi:
– Cebhede, metbex stolunun üstünde. Aranxuenin sehra xestexanasında. Badam bağlarındakı balaca ağ mülkde... Yadınıza düşmedi?
Ravik birden badam iyini hiss etdi. Bu İy, sanki, alaqaranlıq pillekenden qalxırdı ve onun şirin, bir az da çürük qoxusuna ürekbulandıran kesif qan iyi de qarışmışdı...
– He, – dedi, – yadıma düşdü.
Yaralıları ay işığına qerq olmuş talvara uzatmışdılar. Onları bu köke alman ve italyan bombardmançı teyyareleri salmışdı. Bomba qelpelerinin parça-parça elediyi uşaqlar, qadınlar, kişiler idi. Uşaqlardan birinin sifetini tamam aparmışdı. Bir hamile qadının da qarnı döşlerine qeder yırtılmışdı. Qoca bir kişi de qopub düşmüş barmaqlarını qorxa-qorxa o biri elinde berk-berk saxlayırdı, ele bilirdi ki, tezeden yerine yapışdırmaq olar... Onların iniltisi gecenin

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 402 >>