önlüyünün cibine basdı.
– Çox gözel, – dedi, – gelen defe de bele eleyin. Özüm dememiş, seher yemeyi getirmeyin. Otağı yığışdırmağa gelende de evvelce deqiq bilin ki, boşdur.
– Baş üste, müsyö Ravik! – Qız gülümsedi.
Ravik narazılıqla onun arxasınca baxdı. Qızın ne fikirleşdiyini bilirdi. Ona ele gelirdi ki, Joanın eri var, istemir gören olsun. Evveller Ravik buna gülmüşdü, ancaq indi xoşuna gelmedi. Niyesini özü de bilmirdi. Çiyinlerini çekib, pencereye teref getdi. Mehmanxana öz mehmanxanalığında qalırdı, onu deyişmek olmazdı...
Pencereni açdı. Buludlar semanı qoynuna almışdı. Evlerin damında serçeler civildeşirdi. Aşağı mertebede iki nefer mübahise edirdi. Qolberqler olcaqdı. Kişi arvadından iyirmi yaş böyük idi. Özü Bratislav şeherinden idi, taxıl alverçisi olmuşdu. Qadın mühacir Vizenhofla gezir ve ele bilirdi ki, heç kesin bundan xeberi yoxdur. Ancaq onu bilmeyen tekce eri idi...
Pencereni bağladı. Seher-seher kimise öd kisesinden teşrih elemişdi. Düranın evezine kiminse öd kisesini kesib götürmüşdü. Tanımadığı bir kişinin qarnını yarmışdı, iki yüz frank da qonarar almışdı. Sonra Kete baş çekmişdi. Onun qızdırması vardı, özü de çox qalxmışdı. Bir saat orada qaldı. Qız narahat yatırdı. Ele qorxulu bir şey yox idi. Eslinde, bele de olmalı idi...
Diqqetle pencereden küçeye baxdı. Ne ise olub qurtarandan sonra adam özünde qeribe bir boşluq duyur... Çarpayı da susur ve indi açılan gündüz göden yırtan çaqqal kimi sirli-soraqlı düneni parçalayırdı. Gecenin qaranlığından boylanan füsunkar meşeler çekilib uzaqlara getmişdi ve haradasa zamanın boşluğunda tutqun xeyal kimi görünürdü...
Geri çevrildi, stolun üstünde Lüsyen Martinenin ünvanı gözüne deydi. Onu bu yaxınlarda eve buraxmışdılar. El çekmemişdi… Onun yanına iki gün evvel getmişdi, indi heç lazım deyildi. Ancaq ele bir işi de yoxdu ve qet etdi ki, yene getsin.

Ev Klavel küçesinde idi. Birinci mertebesinde et dükanı yerleşirdi. Kök bir qadın eti şaqqalayıb satırdı. O, qara geyinmişdi. Eri iki hefte

<< 1 ... 87 88 [89] 90 91 ... 402 >>