bundan qabaq ölmüşdü ve indi şeyirdle birlikde özü alver edirdi. Ravik onu keçib gedende gördü. Deyesen, qonaq getmeye hazırlaşırdı. Şlyapasına qara rengli uzun rübend taxmışdı ve tanış qadına – başqası olsa, elemezdi – bir bud donuz eti kesirdi. Rübend yellendi, balta göyde payıldadı ve ete yeridi.
– Bax, birce defeye! – deye o, özünden razı halda, budu tereziye qoydu.
Lüsyen lap yuxarı mertebedeki balaca otaqda yaşayırdı. O, tek deyildi. Texminen iyirmi beş yaşında cavan bir oğlan stula serelenmişdi. Başında, adeten, velosiped süren idmançıların qoyduğu uzundimdik kepka vardı. Ağzındakı eşme siqaret, danışanda üst dodağına yapışıb qalırdı. Ravik içeri girende, yerinden de qımıldanmadı. Lüsyen ise çarpayıda uzanmışdı. O, heyecandan qızardı:
– Doktor… Bu gün geleceyinizi bilmirdim… – Oğlana teref döndü: – Bu da…
– Adamdır, vessalam! – Oğlan kobudluqla onun sözünü kesdi. – Adını demek lazım deyil. – O, geri söykendi. – Demek, o doktor sizsiniz?
– Necesiniz, Lüsyen? – Ravik ona fikir vermedi. – Uzanmaqda lap ağıllı iş görürsünüz.
– İstese, çoxdan qalxardı, – oğlan yene söze qarışdı, – heç ne yoxdur. İşe getmir, pul da yox…
Ravik ona teref döndü:
– Çıxın otaqdan, – dedi.
– Ne?
– Çıxın, qapını da örtün. Lüsyene baxacağam.
Oğlan şaqqanaq çekdi.
– Bu cür de baxa bilersiniz. Biz ele ince-mince adamlar deyilik. Baxmaq nә üçündür? Srağagün gәlib baxmısınız. Demәk, bunun һaqqı da ayrı olacaq, elәmi?
– Әzizim, – Ravik çox sakit danışırdı, – siz һeç pul verәnә oxşamırsınız. Haqqı olacaq, olmayacaq, bunun sizә dәxli yoxdur. İndi isә sürüşün buradan!
Oğlan irişә-irişә yerini raһatladı, ayağını ayağının üstünә aşırdı. Ayağında ucu biz kimi lak ayaqqabı vә bәnövşәyi rәngli corab vardı.
– Xaһiş edirәm, Bobo, – Lüsyen dillәndi, – lap az çәkәcәk.
Bobo ona fikir vermәdi. Gözünü Ravikә zillәmişdi.
– Yaxşı ki gәldiniz, – dedi, – bәzi şeylәri elә özünüzә deyәcәyәm. Siz elә bilirsiniz, mәnim әzizim, böyük bir siyaһı gәtirib deyәcәksiniz, bu xәstәxana һaqqı, bu tәşriһ

<< 1 ... 88 89 [90] 91 92 ... 402 >>