gösterir... hem möcüzedir, hem de taleyin en acı kinayesi!» Qefleten onu qeribe bir hiss bürüdü: sanki, qızın bu bedbextliyinde onun da haradasa payı olmuşdu...
– Yaxşı, Lüsyen, – dedi, – qanınızı qaraltmayın. Çalışın ki, tez sağalasınız.
Qız bir az yüngülleşdi, başını yırğaladı.
– Pul meselesi de... – o, utana-utana, telese-telese dillendi. – İnanmayın. Ele-bele dedi. Hamısını vereceyem. Hamısını... Az-az... Bes ne vaxt işe çıxacağam, doktor?
– Sefehlik elemesiniz, texminen, iki hefteden sonra. Bobonu da yaxın buraxmayın. Qeti olmaz, Lüsyen. Yoxsa ölersiniz... Aydındır?
– Beli, – qızın sesinde inamsızlıq vardı.
Ravik adyalı onun üstüne çekdi. Dikelende gördü ki, qız ağlayır.
– Tez olmaz, doktor? Ele otura-otura işleyerem. Axı men...
– Belke, oldu. Baxarıq... Bu, sizin özünüzü nece aparmağınızdan asılıdır. Lüsyen, söz vermişdiniz ki, o mamaçanın adını deyeceksiniz.
Qızın gözleri telaşla parıldadı.
– Polisin xeberi olmayacaq, söz verirem. Çalışıb, verdiyiniz pulu birteher qopararam, heç olmasa rahat nefes alarsınız. Ne qeder idi?
– Üç yüz frank. Boş şeydir, ala bilmeyeceksiniz.
– Her halda, çalışaram. Adını, ünvanını deyin, vessalam. Bundan sonra o, size lazım olmayacaq, Lüsyen. Daha uşağa qalmaq getdi... Neyleye biler size?
Qız tereddüd etdi, sonra:
– Siyirmededir, – dedi.
– Budur?
– Beli.
– Yaxşı, bir-iki güne gederem. Siz qorxmayın! – Raviq paltosunu geydi. – Ne olub? Niye durursunuz?
– Siz Bobonu tanımırsınız…
Ravik gülümsedi.
– Ondan da pislerini görmüşem. Siz durmayın. Diqqetle baxdım, qorxulu heç ne yoxdur. Helelik, Lüseyn, yene geleceyem.
Ravikin açarı burmağı ile qapını açmağı bir oldu. Heç kes yox idi. Eslinde, heç gözlemirdi de. Bobo kimilerini çox görmüşdü.

Et dükanında şeyird tek qalmışdı. Sarıbeniz bir kişi idi ve bayaqkı qadın kimi hevesle işlemirdi. Hevessiz-hevessiz et doğrayırdı. Kişi ölenden sonra yaman yorulmuşdu. Üzbeüz bistrodakı süpürgesatan lap ucadan dedi ki, onun qadına evlenmek imkanı çox azdır ve çox güman ki,

<< 1 ... 91 92 [93] 94 95 ... 402 >>