bunu da qebiristanlığa o, öz çiyninde aparası olacaq. Kişi emelli-başdı düşmüşdü, qadın ise eksine, bir az da üstüne qoymuşdu.
Raviq qarağat arağını içib, pulun verdi. Ele bilmişdi Bobo burada olar. Ancaq yox idi…

Joan Madu «Şehrizad»dan çıxdı. Ravik takside onu gözleyirdi. Joan özü qapını açıb oturdu ve dedi:
– Buradan aralanaq. Size gedek.
– Nese olub?
– Yox, heç ne. Bu gece restoranları meni lap boğaza yığdı…
– Birce deqiqe… – Ravik qapının ağzında dayanmış gülsatan qadını işare ile yanına çağırdı. – Anacan, o qızılgüllerin hamısını ver. Ancaq çox yuxarıdan tutma.
– Sizin üçün altmışca frank. Bir defe mene yel xesteliyi üçün derman yazmısınız, ona göre…
– Xeyri oldu?
– Yox, haradan olsun?! Bütün geceni yağışın altında ayaq üste dururam.
– Siz menim ömrüm boyu müalice etdiyim xestelerin en ağıllısısınız, – deye Ravik gülleri götürüb ayaq altına sere-sere Joana teref döndü: – Günahımı yuyuram. Seher seni tek qoymuşam, ac getmisen. Bes indi bir şey içmeceyeksen?
– Yox, gedek. Gülleri de ora yox, oturacağın üstüne qoy.
– Bura yaxşıdır. Gülü sevmek lazımdır, ancaq çox şişirtmek de olmaz.
– Senin demeyinden bele çıxır ki, adam sevdiyi şeyi çox ezizlemez?
– Yox, demek isteyirem ki, gözel şeyleri çox da şişirtmek lazım deyil. İndiki veziyyetde aramızda gül olmasını istemirem.
Joan bir anlığa şübheli nezerlerle onu süzdü, sonra sifeti işıqlandı:
– Bilirsen, bu gün neylemişem? Men yaşamışam! Tezeden yaşamışam! Nefes almışam! Tezeden nefes almışam! Tezeden dünyaya gelmişem. Çoxdandır bele olmamışdı. Yene ellerim, gözlerim, dilim-ağzım...
Taksi dar küçede geden maşınların arasından sivişib çıxdı ve birden süret götürende Joan Ravikin üstüne yıxıldı. Ravik onu birce anlığa qucaqladı, nefesini duydu. Ele bil, isti külek idi, esdi ki, bütün günü üzünde donub qalmış iztirabları eritsin, qelbine çökmüş qeribe soyuqluğu isitsin, indi yanında oturub hisse qapıla-qapıla danışan qadını ona hiss etdirsin.
– Bütün günü seller-sular oynayıb. Dünya, sanki, ümmana

<< 1 ... 92 93 [94] 95 96 ... 402 >>