dönmüşdü, fevvare vururdu üz-gözüme, boyun-boğazıma çilenirdi, ele bil, men de ağac kimi çiçek açmalı, yarpaqlamalı, bar getirmeliydim. Bütün günü el çekmedi ki, çekmedi... Axır ki, qopdum, indi burada... senin yanındayam.
Ravik ona baxdı. Joan bir az qabağa eyilmişdi ve qara rengli bayırlıq paltarının arasından çiyinleri parıldayırdı. Çox semimi idi, heç ne vecine deyildi, fikirleşdiyini çekinmeden deyirdi. Onunla müqayisede Ravik özüne yaman yazıq, yaman quru göründü.
«Teşrih edirdim. – üreyinden keçirdi. – Seni unutmuşdum. Lüsyene baş çekdim. Haradasa, lap keçmişde idim... Sen yox idin orada. Axşam düşende ise yavaş-yavaş henirti hiss elemeye başladım. Onda seninle deyildim, Ket haqqında düşünürdüm...».
– Joan! – deye ellerini onun oturacağa söykediyi elinin üstüne qoydu. – İndi bize gede bilmerik. Xestexanaya deymeliyem. Bir-iki deqiqeliye...
– Teşrih elediyin qadını yoxlayacaqsan?
– Bugünkünü yox, başqasıdır... Belke, meni bir yerde gözleyesen?
– Ele indi getmelisen?
– İndi yaxşıdır. İstemirem, sonradan zeng elesinler.
– Senin otağında gözleyerem. Mehmanxanaya getmeye vaxt çatar?
– He.
– Onda gedek. Sen sonra gelersen. Gözleyerem...
– Yaxşı. – Ravik ünvanı sürücüye dedi.
Geri söykendi, başını da söykeneceye qoydu. Elleri hele de Joanın elinin üstünde idi. Hiss etdi ki, Joan onun danışmasını isteyir. Özü haqda, ya da ondan... Ancaq bacarmırdı. O özü çox şey danışmışdı. Fikirleşdi ki, heç bu qeder lazım deyildi...
Maşın dayanan kimi Joan dillendi:
– Sen düşme, özüm gederem. Daha qorxmuram, açarı ver.
– Növbetçidedir.
– Özüm alaram. Bele şeylere öyreşmek lazımdır. – O, gülleri götürdü. –Bir kişi ki meni yata-yata qoyub gedir, gözlenilmeden bir de qayıdır, demek, bezi şeylere öyreşmek lazımdır. Ele indiden başlasam, yaxşıdır.
– Men de seninle gedeceyem. Gel her şeyi de bele şişirtmeyek. Onsuz da, yene seni tek qoyub gedirem, bu, bes eleyir.
Joan güldü ve hemin anda ele cavan göründü ki!
Ravik sürücüye dedi:
– Xahiş edirem, bir az

<< 1 ... 93 94 [95] 96 97 ... 402 >>