gözleyin.
Sürücü gözlerini yavaş-yavaş yumdu:
– Çox da gözleyerem, – dedi. Onlar yuxarı çıxanda Joan dedi:
– Açarı mene ver.
– Niye?
– Mene ver!
O, qapını açdı, ancaq içeri girmedi. Otaq qaranlıq idi. Pencereden buludlarla gizlenpaç oynayan ay görünürdü.
– Ne gözeldir! – Joan bu sözleri qaranlıqlara dedi.
– Gözeldir? Bu daxmaya gözel deyirsen?
– He, gözeldir. Her şey gözeldir.
– Ola bilsin, hele gözeldir, çünki qaranlıqdır. Ancaq... – Ravik elini düymeye uzatdı.
– Deyme! Özüm yandıraram. Sen gede bilersen. Ancaq sabah günortaya qalma.
Joan yarıaçıq qapının ağzında dayanmışdı ve pencereden süzülen gümüşü işıq üzüne, çiyinlerine düşürdü. Çox müemmalı, sevdalı görünürdü, adamı lap yerinden oynadırdı. Plaşı sürüşüb yere, ayaqlarının altına düşmüşdü ve qara rengli köpüye oxşayırdı. Özü ise qapıya söykenmişdi, dehlizden süzülen işıq bir qoluna dolanmışdı.
– Get... Tez qayıt, – deyib qapını örtdü.
Ketin herareti düşmüşdü.
– Oyanmışdı? – deye Ravik yuxulu tibb bacısından soruşdu.
– Beli, saat on birde oyanmışdı. Sizi soruşdu. Dediklerinizin hamısını çatdırdım.
– Bes soruşmadı bu ne sarğıdır?
– Soruşdu. Dedim ki, yarmalı oldular. Yüngül şeydir. Sabah özü deyer.
– Vessalam?
– Beli. Dedi ki, eger bele lazım bilibse, demek, her şey qaydasındadır. Bu gece gelseniz, size salam yetirim ve deyim ki, size inanır.
– He... bele...
Ravik bir xeyli dayanıb tibb bacısının yana ayrılmış qara saçlarına baxdı ve birden soruşdu:
– Neçe yaşınız var?
Qız teeccüble başını qaldırdı:
– İyirmi üç.
– İyirmi üç... Ne vaxtdan işleyirsiniz?
– İki il yarımdır. Yanvarda iki il yarım tamam olacaq.
– Bu senetden xoşunuz gelir?
Qızın alma kimi yumru yanaqlarına tebessüm qondu:
– Xoşuma gelir, – dedi.–Elbette, bezi xestelerle çetin olur, ancaq ekseriyyeti yaxşıdır. Madam Brisso mene dünen çox qeşeng bir don bağışlayıb. Keçen hefte de madam Lerner bir cüt lak ayaqqabı vermişdi. Yazıq getdi evde öldü... – O, yene gülümsedi. – Demek olar ki, özüme heç paltar almıram. hemişe

<< 1 ... 94 95 [96] 97 98 ... 402 >>