Bilirdi ki, burada olmayanda sahibe fransız qohum ve tanışlarını getirib, onu mehmanxananın fexri kimi onlara gösterir.
İsti su bedenine çilendi. Joan otaqda uzanıb, onu gözleyirdi. Derisi zerif idi, saçları dalğa-dalğa olub yastığı qucaqlamışdı, gözleri de parıldayırdı. Hetta otağa qaranlıq çökende onun bu gözleri, ele bil, qışın xeste üzlü ulduzlarının pencereden süzülen solğun işartısını yığıb-yığıb, tezeden otağı işıqlandırırdı. İndi ise uzanıb onu gözleyirdi, yumşalmışdı, deyişmişdi, adamı yerinden oynadırdı, çünki bir saat bundan qabaqkı qadın deyildi, gözelleşmişdi, cazibedar olmuşdu. Ancaq nedense, birden-bire özünde ona qarşı laqeydlik hiss eledi. Çox qeribe hiss idi, ele onun özünde de güclü, qefil bir maraq, istek vardı. Qeyri-ixtiyari yan-yöresine boylandı: eger vanna otağının ikinci qapısı olsaydı, geyinib oradanca çıxardı, gedib bir şey içerdi.
Qurulandı ve bir xeyli ne edeceyini bilmedi. Qeribe idi, her şey lap heç neden oldu. Kölgeler... heçlik... Belke, Ketin yanına getdiyi üçün bele oldu? Yoxsa, Joanın bayaq takside dedikleri eledi? Çox tez başa geldi. Özü de asanca... Belke de, ona göre bele oldu ki, özü gözlemek evezine onu gözleyirdiler... Üz-gözünü turşutdu, qapını açdı.
– Ravik! – Qaranlıqdan Joanın sesi eşidildi. – Kalva..dos pencerenin yanında, stolun üstündedir.
Dayandı. Hiss eledi ki, çox gerginleşibmiş. Joan başqa söz dese, döze bilmezmiş... Joan düz eledi. Gerkinlik azaldı, o, yavaş-yavaş özünü ele aldı.
– Şüşeni tapa bildin? – deye soruşdu.
– Ne çetin şey idi ki? Lap açıqda idi. Götürüb açdım. Açanı da senin şeylerinin arasından tapdım. Bir qedeh de mene ver.
İki qedeh süzüb, birini ona verdi:
– Al!
Şeffaf alma araqının iyini hiss etmek ne gözel idi! Yaxşı ki, Joan lazım olan sözü tapıb demişdi!
Joan başını geri söykeyib, araqı içdi. Saçı çiyinlerine dağıldı ve hemin anda, sanki, onu maraqlandıran yalnız içki idi. Ravik bu halı onda bir defe görmüşdü. O, bütün varlığını gördüyü işin ixtiyarına verirdi. Bunda gözellikle

<< 1 ... 96 97 [98] 99 100 ... 402 >>