daha ele zeif deyilem. Ağrı da azalıb.
– Ağrı hele qalacaq. Ancaq çox çekmez, ele eleyerik, bilinmez. Yavaş-yavaş çekilib gedecek. Bunu ki özünüz bilirsiniz...
Ket başını terpetdi.
– Teşrih elediniz, Ravik?
– Beli.
– Ele vacib idi?
– Beli...–Ravik susub gözledi; qoy özü soruşsun!
– Ne qeder yatası olacağam?
– Bir-iki hefte.
Ket bir anlığa susdu.
– Mene ele gelir, yaxşı oldu. Dincelmek lazımdır. Çox yığmışdım... Yorulmuşdum, ancaq inanmaq istemirdim. Ravik, teşrih de hemin şeyle bağlı idi?
– Elbette! Yüz faiz!
– Vaxtından evvel başlayan qanaxma da?
– O da, Ket!
– Yaxşı ki, indi vaxtım var. Belke de, bele yaxşıdır. İndi qalxası olsam, o dehşetlerle yene qarşılaşanda döze bilmerem.
– Heç lazım da deyil. Unudun getsin. En çox vacib olan şeyler haqqında düşünün. Meselen, seher yemeyi barede...
– Yaxşı...– Ketin üzünde ürkek bir tebessüm gezdi. – Onda güzgünü mene verin.
Ravik balaca cib güzgüsünü stolun üstünden götürüb ona verdi. Qız diqqetle özüne baxdı.
– Bu gülleri siz getirmisiniz, Ravik?
– Xeyr, xestexananındır.
Ket güzgünü çarpayının üstüne qoydu:
– Xestexanada yanvar ayının ortasında yasemen olmaz. Uzaqbaşı çayırçiçeyi gülü olar, ya da ayrısı... Bir de ki xestexana ne bilir, yasemen menim en çox sevdiyim güldür...
– Bu xestexana bilir. Axı siz buranın veteranısınız, Ket! – Ravik ayağa durdu. – Men gedesiyem. Saat altıya yaxın gelib size bir de deyerem.
– Ravik...
– Beli...– Geri döndü. «Başlandı...–deye düşündü.– İndi soruşacaq...»
Qız elini ona uzatdı:
– Çox sağ olun, – dedi. – Bu güllere göre çox sağ olun! Bir de bele diqqetinize göre... Siz yanımda olanda heç neden qorxmuram.
– Yaxşı, Ket, yaxşı... Buna da diqqet deyirsiniz?! Bacarsanız, yatın. Ağrısanız, zengi basıb tibb bacısını çağırın. Derman yazaram. Günortadan sonra yene geleceyem. Sağ olun, – deye Veberin otağına getdi.
– Veber, araq hardadır?
– Çetin oldu? Buradadır... Ejeni, bir qedeh verin.
Ejeni, könülsüz de olsa, qedeh getirdi.
– Bu ki lap üskükdür! – Veber

<< 1 ... 98 99 [100] 101 102 ... 402 >>