sulara qerq olduğu yerde denizin dibinden herden zeng sesleri eşidilir... Çünki Vineta hele yaşayır.
ŞEHER MİRZESİ: Yox, «hele yaşayır» demek olmaz. Vineta artıq ölüb! Ancaq Vinetanın özü bunu bilmir! Çox gülmelidir, ele deyilmi? Biz yaşamırıq ve ona göre de öle bilmirik. Biz qocalırıq, biz nifret etmirik, biz sevmirik, heç neden de qorxmuruq. Daha heç ne uğrunda mübarize aparmırıq, heç neye ümid etmirik. Axı zamanın dayandığı, dünenle sabahın eyni olduğu bir yerde neye ümid etmek olar? Ancaq bu «yalan» barede senatorlardan ve bir de ikimizden başqa heç kes heç ne bilmir. Onlara demek de olmaz!
CONNİ: He, ölüb... özü de bilmir... Ele buna göre de...
ŞEHER MİRZESİ: He, buna göre... İndi her şeyi başa düşdün?
CONNİ (özünde deyil): He, başa düşdüm... Ancaq birce şeyi başa düşe bilmedim... Sen... sen... ezizim, niye sen bunu camaatdan gizledirsen? Niye bildiklerini danışmırsan? Seninleyem!
ŞEHER MİRZESİ: Menimle? Niye demirem? Birincisi, bele xoşuma gelir. İkincisi de, susmağım yaxşıdır. Üçüncüsü de... qorxuram...
CONNİ: Qorxursan? Kimden? Neden?
ŞEHER MİRZESİ: Sonra neler ola bileceyinden! Tesevvüre gelmeyen şeylerden... Özün fikirleş, bura son ayaqdır... Son qığılcımdır... Ümidsizliyin özüdür. Bunları da sındırsam, gör neler ola biler... Tesevvür ede bilmirem ki, onda neler olacaq... Ona göre de qorxuram...
CONNİ: Sözün qısası, sen çox fikirleşirsen, sen çox şeyleri bilirsen, ancaq az iş görürsen.
ŞEHER MİRZESİ: Eledir, dostum! Ziyalı ölenden sonra da ziyalı kimi qalır!
Ses-küy eşidilir, şen senator, arvadı ve qızı Lilie gelirler.
ŞEN SENATOR: Aha, bu da bizim qaçqın! He, cenablar toyqabağı bir az şenlenek?
ŞEHER MİRZESİ (yavaşdan Conniye teref): Xahiş edirem, yalvarıram ne indi, ne de sonralar qayınatana işare eleme ki, o da, ailesi de çoxdan ölüb. O buna döze bilmez, sen özün de burda yaşaya bilmezsen.
QADIN (qızına pıçıldayır): Utana-utana get onu qucaqla!
LİLİE: Yaxşı, eziz anam! (onun dediyi kimi edir)
<< 1 ... 13 14 [15] 16 17 ... 22 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç