qoşmağı xoşlayan miçman deyir: «Yeqin aşpaz qulağının dibine birini ilişdirib, qulağı hele de cingildeyir. Ha... ha...» Oğlan deyir: «Yox, aşpaz qulağımın dibine ilişdirende, musiqili sesler eşidirem. Ancaq indi kilse zenglerinin sesidir. Denizin dibinden gelir!» (Bu arada qız yavaşca ekilir, ancaq qoca Conni bunu hiss elemir). «He, deyesen, nenenden eşitdiyin nağılların havası hele başından çıxmayıb!» - deyirem. – «Qulağın sese düşüb, oğul bala. Yaxşısı budur, debilqeni beri ver!» Oğlan ağlamağa başlayır. «Ulama!» - deyirem, debilqeni yaxşı-yaxşı bağlayıram, kendir pillekanı suya atıram... ve onunla bir az düşüb suya baş vururam... He, necedir? Nece? He, başlayıram aşağıdüşmeye... Texminen üç yüz, dörd yüz metr enirem ve birden ne hiss elesem yaxşıdır? Ele bil kimse başımdan sıxır. Ele sıxır ki, dözmek olmur. Lap indiki kimi başım berk ağrımağa başlayır. Ferq ondadır ki, indi içmekden ağrıyır, dünen çox içmişdim... Ay uşaq, orda sakit olun! Bunlara bax, qulaq asmaq istemirler. Ele deyil, qızım? He, başım berk ağrıyır, sonra da qulaqlarım uğuldamağa başlayır. Sonra... sonra bilirsen ne eşidirem? Zeng sesleri! Doğru sözümdür, zeng sesleri eşidirem! Danq... Danq! (ses-küy azalır, uzaqlardan zeng sesleri eşidilmeye başlayır). He, o deqiqe başa düşdüm, ne olub. Hava veren cihaz işlemir. Başa düşürsen bu ne demekdir? He, kendiri silkeleyirem, işare verirem ki, ezizlerim, meni yuxarı çekin. He, çekin! Ancaq neyleseler yaxşıdır? Ele bil göyertedekiler kar, kor olmuşdular, heç ne olmayıbmış kimi kendiri açırdılar, men de enir, enirdim! Ah, lenete gelmiş bu baş ağrısı... Ele hey enir, enirdim... (zeng sesleri ucalmağa başlayır). Gözlerim qaralmağa başlayır... (qaranlıqlaşır) İndi heç ne görmür, heç ne eşitmirem... Yalnız bu zeng sesleri... Lenete gelmiş zeng sesleri... Eşidirsen, qızım, nece ucadan seslenir? Nefes almaq isteyirem, ancaq havam çatmır. Qulaqlarım güyüldeyir, tutulur... Zeng sesleri gelir... Mene ele gelir ki, ölürem... Aha, öldüm! Öldüm! Daha qurtardı...
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç