asırdı, şirin bir xeyala dalmışdı. O sonsuz bir xoşbextlik, mehriban bir nevaziş, en gözel şeirler arzulayırdı. Esebleri süstleşmiş, üreyi ele kövrelmişdi ki, özünden xebersiz ağlayırdı. Oğlan indi onu sinesine sıxırdı. Qız onu daha itelemirdi.
Birden bülbül susdu. Uzaqdan bir ses eşidildi:
—Anriyet!
Oğlan astadan dedi:
—Cavab vermeyin, yoxsa quş uçar.
Qızın özünün de cavab vermek fikri yox idi. Onlar bir anlıq belece qaldılar. Xanım Düfur haradasa oturmuşdu. Herden qarışıq ses eşidilirdi, xanım astadan ufuldayırdı, deyesen, o biri qayıqçı decellik edirdi. Qız şirin xeyala dalıb ağlayırdı, bedenini qeribe bir heraret bürümüşdü, Anri başını onun çiynine qoymuşdu, birden qızın dodaqlarından öpdü. Qız diksindi, ondan yaxa qurtarmaq üçün arxaya dartındı. Oğlan qızın üstüne yıxıldı, bedeni ile onun bedenini örtdü. Ağzı ile qızın dodaqlarını axtardı, qız imkan vermedi, axır ki, Anri dodaqlarını qızın dodaqlarına sıxdı. Qız ehtirasından titredi, öpüşe cavab verdi, oğlanı sinesine basdı, onun müqavimeti ele bil ağır bir yük altında qalıb çilik-çilik oldu. Etraf sakit idi. Quş yeniden oxumağa başladı. Evvelce üç defe ucadan ceh-ceh vurdu, sanki dünyanı sevib-sevilmeye çağırırdı. Sonra azacıq ara verib ince sesle neğmesine başladı. Mülayim bir meh esdi. Yarpaqlar pıçıldaşdı. Budaqların arasına ehtirasdan tengnefes olmuş iki neferin odlu nefesi dolur, orada bülbülün neğmesine, yarpaqların xışıltısına qarışırdı. Bülbül sakitleşmirdi, neğmesi güclenen yanğının alov dilleri kimi ucalır, insan ehtirası kimi güclenir, ele bil ağacın altından gelen öpüş seslerini müşayiet edirdi. Sonra hey qıy vurur, sesini uzadır, sanki titrek sesle fit çalırdı. Herden bülbül nefesini derirdi, iki-üç defe astadan oxuyub, sonra cır sesle neğmeye yekun vururdu. Bezen de coşur, ara vermeden ceh-ceh vurur, özünden çıxır, ele bil alovlu bir eşqe neğme deyir, neğmeye qeribe sedaları ile yekun vururdu.
Birden bülbül susdu, ağacın altında bir inilti eşidildi, sanki kimse can verirdi. Ses
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç