qızları kinoya bele devet etmeye pulu olmasada, geyiminde-keciminde heç kesden geri qalmırdı. Yaşına yaraşmayan bir ciddilik vardı üzünde. Hetta bir qeder qaraqabaq idi. Atasını tanıyanlar: «Ele bil Kebirlinskinin yox, Nesreddin şahın oğludur, - deyirdiler, - forsu adamı yıxır».
Amma Eldar forslu deyildi, xeste ve ifrat derecede meğrur idi, sanki hamının nedense ona rişxend, istehza edeceyinden qorxurmuş kimi yegane dostu Aydından başqa heç kese yaxınlaşmır, heç kesle semimi olmaq, ünsiyyet bağlamaq istemirdi. Esas sebeb, elbette, atası idi. Feyzulla onun yaralı yeri idi. Atasının texellüsünü deyil, esil familini daşıyırdı - Eldar Eleskerov. Eldarın söyer yerini bilen bic-veledüznalar, illah da Mecid onu daha da cırnadırdılar.
-Yaxşı, Eldar, atan Kebirlinskidir, sen nöşün Elesgerovsan?
-O senin borcun deyil.
-Daha acığın nöş tutur, sözdür soruşuram da.
İndi de Mecid Eldar oturan otağa girib berkden:
-Eldar, gözün aydın, muştuluğumu ver, - deyerken oğlan ele bil ne ise duyubmuş kimi sim teki gerildi.
-Ne olub? - deye qaşqabağını saldı. Mecid ağzını açmasaydı bele, Eldar onun küren sifetini körcek qanı qaralırdı.
Mecid tam bir ciddiyyetle:
-Geldim sene xeber verim ki, atanı böyüdübler, - dedi, - kişi emelli-başlı inkişaf eleyib, tülkü rolundan keçib çaqqal roluna.
Eldarın yerinden sıçramasıyla Mecidin qapını çırpıb daban el altı qaçması bir oldu.
Otaqdakı qızlar pıqqıldaşıb güldüler. Amma Eldarın qırımını ayrı cür görüb derhal özlerini yığışdırdılar.
Aydın:
-Eşi sen de bu düdemenin sözünden niye cırnıyırsan? - dedi. - O, adamdı ki, adam sözü danışsın. Görür ki, sen özünden çıxırsan, ayağı yer alır. Sen heç fikir verme.
Eldar. dodağını dişleri arasına alıb:
-Yaxşı, - dedi, - qoy mene borc olsun. - Özünü ele aldı, sakitleşdi ve otaqdan çıxdı.
Mecid qaçıb studiyanın yanına kelmişdi.
Feyzulla rolunu yazdırıb dehlize çıxdı, pul kağızına qol çekdi.
Mecid gelib onun yanında durdu.
-Kebirlinski, - dedi, - oğlunu
<< 1 ... 10 11 [12] 13 14 ... 45 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç