yığışdır. Mene göz verir, işıq vermir.
-Neynir ki, sene?
-Eşi, özün görürsen ki, men cürübbez zeifcanlı oğlanam, üfürsen yıxılaram. O, maşallah, göz deymesin, zırpı şeydir, ele yaxşı deyibler ki, uzundraz beynamaz, xeyre-şere yaramaz.
-Bax bu olmadı da, dilivi dinc qoymursan, sonra da deyirsen ki, bes bele.
-Axı men neyleyim. Yapışıb menden ki, gerek seni döyem. Eşi bir dene engimden qoysa, sağ tikem qulağımın dibinde qalar. Gücü var, getsin taylarına göstersin. Gerek ele qolunun zorunu menim başımda sınasın.
-Ele durduğun yerde seni döymek isteyir? Belke sataşıb eleyirsen ona?
-Ne sataşıram? Soruşuram ki, nöşün atanın familiyası ayrıdır, seninki ayrı, a kişi, bunun üstünde heç adamı döyerler.
Feyzulla bir an duruxdu, sonra aramla, temkinle danışmağa başladı.
-Bilirsen: bala, ikimizin de familiyamız birdir, Elesgerov. Kebirlinski menim texellüsümdür.
-Aton rehmetlik. Bax adam kimi sen başa saldın, men de bildim. Daha döymek, söymek neye lazım?
Bu söhbet esnasında Eldar gelib onlar dayanan yere çıxdı. Mecid derhal Feyzullanın böyrüne qısıldı.
-Bax, dekinen menimle işi olmasın, yoxsa bax, bir baş gedeceyem sedrin yanına.
Feyzulla:
-Eldar, bala, - dedi, - ne işin var bununla. Eldar cavab vermedi, qanlı-qanlı Mecide baxır, amma atasının, adamların yanında özünü saxlayırdı.
-Yaxşı, sennen menimki qalsın, - dedi.
Mecid:
-Gördün, - dedi, - yene meni hedeleyir, bax, atandan soruşdum, meni başa saldı, amma sen cırtqoz kimi atılırsan ortalığa, çıxırsan özünden. Feyzulla müellim, - Eldarın yanında «Feyzulla müellim» deyirdi, amma bu müracietin özünde bir istehza vardı, - Feyzulla müellim, incimeyin, amma meni çox maraqlandırır, bu ne debdir bele, artistler özlerine texellüs götürürler: Ereblinski, Kebirlinski...
O tam ciddiyyetle danışırdı, dodağı bele qaçmırdı, birce gözlerinin içinden cin çıxırdı. Eldar istehzanı, masqaranı duyur ve Mecidin bütün sifeti sanki Eldarın gözlerinin içine, yaddaşına, canına hopurdu. Mecidin
<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 45 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç