yığışdı. Rejissoru gözleyirdiler. İri procektorların işığı ve istisi studiyanın içini hamama döndermişdn. Mikrofonlar - budaqdan sallanmış armud kimi artistlerin başları üzerinden asılmışdı.
Cürübbez, balaca boylu, çevik Mamed ora-bura şütüyür, bu qapıdan girib, o qapıdan çıxırdı, müxtelif gösterişler, sifarişler verirdi. Tez-tez «demeli bele, demeli bele» deye tekrar edirdi. «Demeli bele, sen burda durarsan, sen burdan girirsen. Aha, demeli bele, üçüncü kamera, sen bu terefden nayezd eleyirsen, krupnı plan, sonra sen soldan götürürsen, ikinci kamera. Demeli bele, men, işare verende bas düymeni. Burax musiqini. Demeli bele, hamı burdadır, hamı öz yerindedir. Budey Siyavuş müellim de geldi».
Feyzullanın üreyi düşdü. Ne bileydi ki, televizorun bu axşamkı verilişine Siyavuş devet olunub. O, televiziyaya tez-tez gelen deyildi. Recisorun Siyavuş olduğunu bilseydi, mütleq boyun qaçırardı. Siyavuş da derhal onu gördü.
-Kebirlinski,- dedi: - balam, men senden qaçıram, sen de hara getsem çıxırsan qabağıma. Ay kişi, qoymazsan gözümüzü açaq.
Hamı gülüşdü. Siyavuşun özünün de deyesen kefi kök idi. Mamede müracietle yavaşdan:
-Bu zırramanı hardan tapıb getirmisen? - dedi.
-Demeli bele, Sadıq bu gün zeng eledi ki, xesteyem, qaldım elim yandıda, rastıma Kebirlinski çıxdı, çağırdım.
Siyavuş başını buladı.
Mamed:
-Eşi cemi-cümletanı ikice kelme sözü var, - dedi.
P...- poz onu da.
-Neyi?
-Kebirlinskinin sözünü. Ne sözdü ki?
-Heç ne, kağızları getirir, deyir... qoy bu saat baxım ne deyir - metni vereqledi, - he, demeli bele, «bu da sizin kağızlar».
-Poz getsin. Gelsin, dinmez-söylemez kağızları versin, izale olub çıxıb getsin. Onun sesini eşidende tepemden tüstü qalxır.
Mamed güldü ve cümleni pozdu. Sonra Kebirlinskiye yanaşdı:
-Demeli bele, Feyzulla, - dedi, - sözlerini saldıq ixtisara, ele bele dinmezce girersen bax bu terefden, kağızları verib çıxıb gedersen, vesselam, bildin?
- Salam da vermeyim?
- Yox, yox, sen atovun
<< 1 ... 21 22 [23] 24 25 ... 45 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç