Siyavuş özünü saxlaya bilmeyib küldü. Evvel dodağı qaçdı, gülümsündü, sonra berkden şaqqanaq çekib güldü.
- Men ölüm Kebirlinski, - dedi. Ele bele mezeyçün o replikanı bir de de.
Delisov xasiyyetli Siyavuşun gülüşüne cavab olaraq Feyzulla da mağmın-mağmın gülümsedi, hetta güldü de, amma sonra ne edeceyini bilmirdi. Bilmirdi Rejissorun teklifi ciddidir, ya zarafat, meşqi davam etdirir, ya ele bele dilxoşluq edir. Bilmedi ki, nece desin, bnrinci defe dediyi kimi (onda Rejissor beyenmemişdi, ayrı cüre göstermişdi). Ya Rejissor evvel gösterdiyi kimi, ya sonra gösterdiyi kimi, ya da tamam başqa bir terzde. Ya da belke zarafatla desin. «Yox, zarafatı qoy özü elesin, men elesem, sonra xatası çıxar, bilmek olmaz düşer-düşmezi var».
Var qüvvesini, hafizesini, tecrübesini seferber edib gergin bir sesle:
- Bu gece! Bu qoca! Bu ocaq! - dedi. Rejissorun şaqqıltısından diksindi:
-Aferin Kebirlinski, oğulsan oğul. Kişinin sözü bir olar, üç saat meşqimiz - bir fındıq.
Sonra Siyavuş qefilce gülüşünü kesib ciddileşdi ve birden-bire hamı Rejissorun nece yorğun olduğunu aydın gördü. Sanki bütün bayaqkı ehtiraslı danışıqları, odlu şikayetleri, acı sözleri, bir qeder süni hereketleri - bütün bunlar hamısı beden paltarı tarım saxlayai kimi onu gerkin ve kip saxlayırdı. İndi birden bütün varlığı çıxarılıb bir qırağa atılmış paltar kimi ezik, bürüşük, aciz ve yorğun göründü. Ağır-ağır:
-Yaxşı, gedin, - dedi. - Meşq qurtardı. Feyzulla teatrdan Elikramla birlikde çıxdı.
Elikram:
- Gördün herif na özünden çıxmışdı? - dedi. - Deynen senden qabaq Rejissor-zad görmemişik. Deynen başımızın tükü sanı senin kimi Rejissor görüb ötürmüşük.
Feyzulla:
-Ay Elikram, senin başında tük var ki, o misalı çekirsen? - deye zarafat eledi, amma zarafatına ne özü güldü, ne de Elikram. Bir müddet sessiz addımladılar.
Elikram:
-Bes bazara getmirsen? - dedi.
Feyzulla:
-Yox, - dedi.
Niye?
-İşim var.
- Ne işin?
«Allahu-ekber, işe düşmedik?» - deye Feyzulla
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç