axı... Kimdir seni adam yerine qoyan?
Amma Hecer de dinmirdi. Belece lal-dinmez addımlayaraq metro stansiyasına çatdılar.
Hecer:
-Metro, - dedi.
Feyzulla boğuq sesle:
-He, - dedi.
Çırtma vursaydılar ona, qan damardı. Hecer Feyzullanın çoxdan yadırğadığı yumşaq ve helim sesle:
-Gelsene metroya gedek, gezek, ay Feyzulla, - dedi.
Feyzulla:
-İsteyirsen gedek, - dedi, sonra xeber aldı, - heç metroya minmisen?
Hecer ani sükutdan sonra:
-Yox, - dedi, - hele minmemişem.
Tebessüme benzer bir şey Feyzullanın dodaqlarına qondu.
-Bah, onda kef çekeceksen, - dedi, - bir özge alemdir. Beş qepikleri yarığa atdı.
-Keç.
Hecer keçdi.
Feyzulla:
-Beş qepik atmasaydım keçe bilmezdin, - dedi, - o saat adamın qıçından vurur.
-Sen ne danışırsan.
-Beli, beli, görürsen, bu da yeriyen pilleken.
Hecer:
-Bıy, ay Feyzulla, bu ne qiyamet şeydir, - dedi.
Feyzulla arvadının teeccübünden daha da heveslenir, tecrübeli beledçi kimi metronun müxtelif möcüzelerini Hecere gösterir, daıışır, izahat verirdi.
Hecer de ele her şeye teeccüblenir, her şeyden zövq alır, ele hey için çekirdi.
Sabah yeqin ki, Hecer yene deyinecek, söylenecek, Feyzullanın gününü göy eskiye düyecekdi. Amma bu gün onun könlünü qırmaq istemirdi. İstemirdi Feyzulla bilsin ki, düz iki aydır - metro açılandan beri Hecer her seher hemin bu qatarlarla bazara gedib gelir.
1968
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç