etmirdi. Seliqeyle bir hefte yazılışa gelir, radio işçilerinin onu Mestan pişik adlandırmasından qatiyyen incimir, eksine xoşlanırdı;
Verilişin redaktoru Sefure Feyzullanı görende bir balaca pert kimi oldu. Mecid:
-Tülkü lele, - dedi, - Sefure xanımın sene sözü var, amma utanır demeye.
-Bıy, niye utanır ki, men beyem özgeyem.
Sefure:
-Yox, ona fikir vermeyin, Feyzulla dayı, - dedi, - özüm indi deyeceyem. Mesele beledir, deyir bir iş var, iki emel. Heç bilmirem, vallah nece deyim.
Feyzullanın üreyi düşdü. «Yox, bu gün bilmirem nedir, menimki getirmir. Getirmeyende getirmir de. Göresen yene ne olub, sesim kimin xoşuna gelmeyib».
- Nedi, qızım, de görüm, utanma.
-Bilirsiz Feyzulla dayı, bu verilişimizi kenar müellif yazıb, nabeleddi, tülkü rolunu götürüb qadına verib, heç bir şeyi de deyişmek olmaz, çünki ehvalatı ele bunun üstünde qurub.
Feyzullanın bir an boğazı qurudu. Sonra özünü ele alıb:
-Bes nece olsun, - dedi, - demeli bundan sonra tülkü qadın olacaq?
-Yox, yox, yox, - deye Sefure telesik danışmağa başladı - heç ele şey olar, biz ölmemişik ki, heç qoyarıq? Birce bu sefer, birce defe gelen seferden yene gelib öz rolunuzu oxuyacaqsınız.
Mecid:
- Bu sefer tülkü arvad çıxıb, - dedi. - Gelen sefer yene dönderib eleyecekler kişi.
Sefure ona baxıb mezemmetle başını buladı. Feyzulla:
-Neynek, - deye stula çökdü. - Qoy oturub nefesimi derim. Bu sizin dik lap adamın keleyini kesir.
Mecid:
-Tülkü, tülkü, tenbeki, quyruq üste nelbeki, - dedi.
Sefure yerine qayıtdı. Ele bil ağır yükü çiyninden atmışdı. Feyzulla stulda oturub töyşüye-töyşüye nefes alırdı. Desmalını çıxarıb, alnında bığ yerinde puçurlanmış teri sildi.
Dehlizde hay-küy qopdu. Gur bir ses eşidilirdi:
-Salam, mirze, salam, necesen krasavitsa, xoş gördük, göyçek oğlan, özün necesen e, canından, başından muğayat ol.
Sefurenin közleri parladı. Sevincle:
-Geldi, çıxdı, - dedi.
Qapı taybatay açıldı. Hündür genc bir oğlan içeri daxil oldu. Cavadın
<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 45 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç