üçün kifayet eder. Odur ki, çetin ağlım kesir, bu söhbetden sonra Ceyhun lapdan dura gele Bakıya. Bir de axı gelse, daha adını niye gizledir?
Ağlıma bir fikir de geldi. Amma bu fikir - xam xeyal idi. Qeyri-mümkün şey idi, baş tutan iş deyildi. Ola bilmezdi.
Ne ise, gümanlar, ferziyyeler içinde vurnuxurdum ki, bir de gördüm bizim avtobus aeroportun teze binasına yan alır. Bir memar kimi bu bina meni heç açmır. Men, nece deyerler, kenc ve yenilikçi bir memar kimi var qelbimle hiss edirem ki, binanın layihesini çekmeyi mene tapşırsaydılar, ele bir şey tikerdim ki, hamının ağzı açıq qalardı. Sernişinler bu binanı gören kimi qeşş edib trapdan yıxılardılar.
Bir neçe deqiqeden sonra açıq eyvanda dayanıb indice enmiş teyyareye sarı baxırdım. Teyyarenin qapısına trap çekmişdiler, trapın başında helelik tek birce stüardessa durmuşdu. Mavi kostyumlu stüardessa. Sonra qapının haşiyesinde kök bir kişi göründü, yaşıl şlyapası vardı. Onun arxasınca cavan esger göründü, sonra uşaqlı arvad, başqa bir qadın, kişi, qadın... Aman allah! Xam xeyal. Qeyri-mümkün olan şey. «Ola bilmez». Beli, odur ki, var. Ağlıma gelen ve ağlımdan qovduğum fikir. Trapla hündür bir qadın enirdi. Yaraşıqlı ve ezemetli. Cavan ve gözel. Saçının qeribe burumu, paltarının qeyri-adiliyi derhal onu başqalarından ayırırdı. Men onu bir an içinde - güneşlik, qara eyneklerini geyene qeder tanıdım. Belke bu geyimde, bu qiyafede üstelik qara eyneyi de gözünde olsaydı, heç tanımayaydım da. Amma tanıdım - gözlerinden tanıdım.
Her ehtimala qarşı bütün sernişinlere göz gezdirirdim, amma artıq yüz faiz emin idim ki, teleqram ondandır ve ipdi ora-bura döyükerek meni axtarır.
- Salam, - dedim.
- Oqtay, ay allah, men de dedim, belke teleqramımı almamısan.
- Şeylerin hardadır?
- Heç neyim yoxdur. ezizim, tez meni bir yerde gizlet. Tez taksi tapa bilerik?
- Bu saat taparıq. Gedek. Xanım xarici keşfiyyatdan gizlenir?
- Takside hamısını danışaram. Heç inana bilmirem ki, Bakıdayam. Ezizim, amma sen
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç