adamları köçürtsünler.
- Evler ise qalsın. Gözel fikirdir, Bizim müdir eşideydi senin bu sözlerini, Şeherin ten ortasında böyük, boş, adamsız bir erazi - sentimental uşaqlıq xatirelerinin abidesi.
- Dayan, Oqtay, dayan görüm. Besdir yuyub apardın meni. Bura bax, deyesen bu dönge mene tanış gelir. He de, elbette, bax, bizim ev ordadır.
- Sizin ev orda yoxdur. Sökübler.
- Nece yeni sökübler? Anam rehmetliye teze evde menzil verecekdiler, amma men ele bilirdim ki, bu ev qalıb.
Biz Esmergilin evinin xarabalarına çatdıq. Qarşıda yarı-sökülmüş boş evin şüşesiz-közsüz pencereleri bu xarabalara baxırdı.
- Bax bu evi gerek tanıyasan, sizin evin düz qabağındadır.
- Elbette, tanıyıram. Mesme xala bu evde olurdu. Novruz qabağı şekerbura, paxlava bişirende iyinden yata bilmirdik. Bütün geceni bişirerdi. Bilirdik ki, seher bize de pay gönderecek, amma sabaha qeder döze bilmirdik.
Esmer çığıra-çığıra danışırdı, çünki otaydakı üçmertebe evi dağıdan buldozerin sesi qulaqlarımızı batırırdı. Vaqon dehlizleri kimi dar küçeler, balkonları vaqon kupelerinin üst yerleri kimi az qala bir-birine toxunan evler. Bütün bunların yerinde indi neheng boş bir meydan qalmışdı daşlı, kesekli, tozlu, ehengli meydan. Orda, burda atılmış lazımsız nimdaş eşya qırıntıları, hifz olunmuş divar parçasının gereksiz şirli naxışı, sınıq aftafa, qırıq krant, paslı boru - boş meydan. Bu meydanın ten ortasında qedim heyvanları xatırladan xortumlu buldozer işleyir, sökür, dağıdır, uğuldayırdı, nedense onun nömresi yaddaşımda hekk olunmuşdu: QTP-44.
Bilmirem, nedense, birden şer oxumağa başladım. Buldozerin sesini batırmağa çalışaraq Esmere şer oxuyurdum:
Eyrin-üyrün,
Dar küçelerin,
Gündüzler
otaqlarındakı beyaz gecelerin,
damlarının yastısı,
içinin astası,
küçelerini
dolanan addımların
hemişe tenha sesi,
gecelerini
dünyada nten tarix tikesi,
içinden bayır şehere,
böyuk şehere çıxan teeccübüm,
oğrularından qorxan cibim,
ölüm ayağındadır indi.
Biçare şeher,
İçeri
<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 24 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç