aça bilmir, çünki birinin açarı başqasına düşmür. Her adam ölende torpağa onun açarlarını da basdırırlar. Biz ölende de torpağa bizi - heç bir vaxt açılmamış şkafları basdıracaqlar.
Aman allah, men ne qeder boş-boş danışırdım. Dem olsam da, birden hiss eledim ki, o, mene qulaq asmır ve harasa baxır.
- Hara baxırsan? - deye men keskin soruşdum.
- Orda güzgü var. Güzgüye baxıram görem men hansı cür şkafa oxşayıram.
Denize teref getdik. Gemiye iki bilet aldım.
Denizden esen külek Esmerin saçlarının mürekkeb seliqesini alt-üst edirdi, o iki elle yaylığından yapışıb, saçlarını birteher qorumağa çalışırdı. Men onun çiyinlerini qucaqladım. Gemi şeherden get-gede uzaqlaşır, denizin çil-çıraqlarının eksine boyanmış işıqlı terefinden ağır qaranlığına doğru gedirdi. Televiziya qüllesinin konturları itmişdi, onun qırmızı işıqları-gecenii düymelerine oxşayırdı.
-Esmer desmalıyla üzünü örtdü, ancaq alnı ve gözleri açıq qalmışdı. Alnı ve gözleri közel idi. Men onun. baş yaylığını götürüb alnını ve gözlerini örtdüm. İndi burnu, dodaqları, çenesi açıq qalırdı ve onlar da közel idi. Men yaylıqla onun sifetinin müxtelif tereflerini örtürdüm ve her defe qalan hisseler gözel, kamil idiler.
Gemi uzun bir fit verdi ve geri dönmeye başladı. Men barmaqlarımı onun serin elinde gezdirdim.
- Ezizim, - dedim, - senin beş barmağın varmış.
- Qeribedir, elemi, qeribedir ki, altıbarmaq deyilem. O bu sözleri yaylığın dalından dedi, men yaylığı onun dodaqlarından qopardım ve Esmeri öpmeye başladım. Men hiss eledim ki, yaylığı boynuma keçirdi ve berk-berk dartdı. Onun sifetinin bütün formalarını, bütün ezalarını duyur ve Esmerin pıçıltısını eşidirdim.
- Bax, görürsenmi, seni buxovladım, yaylığımla. Biz aerodroma gedirdik ve menim fikirlerim quma batmış maşının çarxları kimi bir yerde herlenirdi. herlenib eyni br cümleye qayıdırdı: «Sahil boyu sepelenmiş balıqçı komaları...» Bu qırıq cümle hardan düşmüşdü beynime. Onun menası ne idi, o kimden, neden danışırdı ve neye
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç