göre bu cümle bütün qelbimi titredir, ağrıdır?
Esmer mühacirlerden danışırdı. Müxtelif ölkelerde rast geldiyi mühacirlerden. Bezilerinin görürsen güzeranı da pis keçmir, amma hamısının gözlerinde eyni bir ifade var - qeriblik, yalqızlıq ifadesi.
Men düşündüm ki, belke biz de, Esmer de, men de mühacirik. Böyükler diyarına uşaqlıq ölkesinden gelmiş mühacirler. Geri qayıtmaq imkanından ebedi mehrum olmuş mühacirler. Vetenleriyçün qeribsemiş mühacirler.
- Demeli, birce Heşterxanda düşeceyik, seher de Moskvadayam. Heyf ki, senin ad gününe qala bilmedim, Bir gör sen allah… - sonra o elave etdi: - Hele ki, Moskvadayıq, gel. Camalla men çox şad olarıq. «Yene de Camalla men!»
- Men bilmirdim ki, Camal bele menseb qazanıb. Diplomatik meclislerde şampan açmaq nadir şexslere nesib olan seadetdir.
- Yaxşı, acıdil olma, o, ayrı işlerle de meşğul olur.
- Bilirem, bilirem, onun elinden her iş gelir. Sehv elemiremse, cavanlıqda çekmeçi olub.
- Sen ise cavanlıqda da axmaq olmusan, ele indi de axmaqsan. Beli, Camal çekmeçilik eleyib, böyük, aile saxlayıb ve özü de oxuyub. Bele şeye rişxend elemek ayıbdır.
Men doğrudan da xecalet çekdim. Teyyareye yarım saatdan sonra minecekdiler, biz aeroportun kafesinde oturmuşduq, vaxt çox ağır keçirdi. Ele deqiqeler olur ki, lim-helim doludurlar, heç bilmirsen nece keçirler. Boş deqiqeler de olur, içilmiş şüşe kimi, bilmirsen onları neyleyesen. Minik elan edende rahat nefes aldım
- Bağışla, bir az artıq-eskik danışdım, - dedim.
- Eybi yoxdur,- o hele de incik idi.
- İndi dediklerim heç, bayaq kababxanada da çox sefeh sözler danışırdım.
- Keçer, - dedi ve bu ondan eşitdiyim son sözler idi.
Trapın yuxarı pillesinden çevrilib, el eledi, sonra teyyarenin qaranlıq qapısında qeyb oldu. Bir neçe deqiqeden sonra o, uca qara köyde iki qırmızı, bir yaşıl işıq nöqtesi idi. İyirmi deqiqe de keçdi, ayın otuzu oldu ve menim sinnim bir yaş artdı. Bu vaxt men şehere yaxınlaşırdım ve kece vitrinlerinin işıqları soyuq, soyuq
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç