ehvalatını olsa-olsa birce ona danışa bilerdi.
Geri qayıtmaq, her şeyi Katibeye açmaq istedi. «Getme, köçme - demek isteyirdi, - gel evlenek, bir yerde yaşayaq, kitabları da heç kese satmayaq - demek isteyirdi.
…ya heç olmasa bu gece, bir bu gece birlikde olaq, kitabları serek altımıza, qezetleri çekek üstümüze, bir-birimize sarılıb yataq»…
Amma mümkün deyildi bu, özü de bilirdi. Her şey bitib hell olunmuşdu. Heç bir şeyi deyişmek mümkün deyildi. Qederden qaçmaq olmazdı.
Birinci mertebeye çatdı, küçe qapısını adlayıb sekiye çıxanda, qırmızı limuzini lap burnunun ucunda görende heç ele teeccüblenmedi de. Ele bil bele de olmalıydı. Qırmızı maşının onu gelib burda da tapması sanki tamamile tebii bir şey idi.
Daha heç eymenib qorxmurdu da. Sakitce, saymazyana, telesmeden metroya teref addımladı. Narın yağış çiseleyirdi. Ele bil bir bu yağış tanış idi. O.ya - bu özünün olub özgeleşmiş şeherde. Adamları tanımırdı, evler, küçeler deyişmişdi, başqalaşmışdı. Etrafına baxıb tanış heç ne görmürdü. Başını qaldırıb buludlara baxırdı. Buludlar tanışdı. Tanış buludlardan tanış yağış yağırdı. Ele bil yağış da buluddan yox, Keçmişden yağırdı. Ebedi itirdiyi, hemişelik qeyb etdiyi ötmüş günlerden.
Metroya haçan minib-düşdüyünün ferqine varmadı. Avtobusu da gözlemedi, evine teref piyada yollandı.
Yağış evvelki kimi çiseleyirdi. Beş-on addım da atacaq, evine çatacaqdı ve… evinin qarşısında qırmızı maşını görecekdi.
Mütleq.
Beş-on addım atdı. Evinin qapısı göründü. Evin qabağı bomboş idi. Heç bir maşın-filan yoxdu. Ne qarası, ne yaşılı, ne qırmızısı. Ağlına geldi ki, beş-altı saatdan sonra yatağına girecek ve qırmızı maşını yuxusunda görecek.
***
Yuxudan hövlnak oynadı. Saata baxdı. Seher beşin yarısı idi. Zengli saatın seslenmesine iki saat yarım qalırdı. Amma O. bilirdi ki, bu gün mehz indi oyanıb durmalı, yatağından qalxmalıdır.
Durdu, yatağından qalxdı. Pencereye yanaşdı. Zenninde yanılmamışdı. Bomboş, adamsız, hereketsiz küçede yalnız tek
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç