vasiteleriyle eyni marşrutu qet edirdi.
Siqaret yandırıb evinin çöl qapısından eşiye çıxan kimi diksinib ayaq saxladı. Küçede, sekinin yanında qırmızı limuzin dayanmışdı. O. Neye desen and içe bilerdi ki, bu gece yuxuda gördüyü hemin maşındır. İçi de bomboşdu. Yuxuda gördüyü kimi. Amma indi yuxudakı ay işığının gümüşü-gül renginden ferqli olaraq bol güneşli bir gündü ve O.nun qapısında dayanmış bu qırmızı limuzinden heç bir qorxusu-hürküsü yox idi. Maşındır da, burda dayanıb. Dayanıb-dayanıb. Ne olsun? Doğrudur indiyedek al qan qırmızı rengiyle başqa maşınlardan ferqlenen bu qırmızı limuzini burda dayanan görmemişdi. Amma düşündü ki, belke de görüb - burda ya başqa bir yerde, fikir vermeyib, diqqet elemeyib, görünür nedense şüuraltı bir qatda yaddaşına hekk olunub ve odur ki, yuxusuna da girib.
Avtobusun lehliye-lehliye geldiyini görüb addımlarını yeyinletdi ve artıq çoxdan verdiş etdiyi basabas içinde dal qapıdan birteher içeri dürtüldü. Avtobusun arxa penceresinden geriye baxdı - neden maraq etdiyini özü de bilmirdi - amma her halda evinin qapısına sarı baxdı. Qırmızı limuzin ele durduğu yerdece dayanıb qalmışdı.
İkinci dayanacaqda çox adam düşdü, avtobusun içi seyrekleşdi ve O.boşalmış yerlerden birine eyleşdi. Pencereden şeherin adamla, maşınla qaynaşan küçelerine baxır ve peren-peren olmuş fikirlerini toplaya-toparlaya bilmirdi. Avtobusun sağından-solundan şütüyen maşınlara xüsusi diqqet edirdi, ele bil neyise axtarırdı. Birden ağlına gelen fikirden öz-özüne gülümsündü: «belke qırmızı maşını arayıram, çoxdan görmemişem ».
Qırmızı limuzini avtobusdan enende gördü, dahda doğrusu avtobusdan düşüb beş-on addım keçenden sonra maşını metro stansiyasının qarşısında gördü. Metronun gireceyi terefde, sekinin qırağında dayanmışdı. Yene de adamsızdı.
Cetonu atıb metronun dırmanıb-enen pillekeniyle yerin dibine hereket ederken. O. düşünürdü ki, belke bu günlerde şehere bir deste yeni maşınlar gelib - qırmızı rengli - odur ki, onları müxtelif yerlerde
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç