hirslendi, qaşlarımı çatdım, o da çatdı ve başa düşdüm ki, men ne qeder ona nifret ediremse, o da mene o qeder kin besleyir. Arvadım da bu adamla danışır, sözleşirmiş, bu novcavan da şüşeden ona him-cim eleyirmiş. Menim bağrım çatlayır, elahezret, qısqanclıqdan boğuluram. Siz meni qaldırdınız, üçüncü vezir idim, birinci oldum, bütün reqiblerimi ve düşmenlerimi yerle yeksan edib xoşbextliye çatdırdım. Baxtlarını açıb qapılarını bağlatdım, amma bu adamı men tanımıram, heç vede onu görmemişem. Bilmirem arvadım onunla harda tapışıb. Menim üreyim partlayır. Bütün hökmüm, qüdretim acizdir. Yalvarıram, elahezret, mehebbeti qadağan edin ki, daha o vefasızı sevmeyim, sakit olum. Yene xoşbext olum.
Padşah:
- Ezizim - dedi - heç kefini pozma, o bizim elimizde nedir ki, bu saatca qadağan ederik. Amma men de senin o reqibini görmek isteyerdim. Görüm, o vefasız senin kimi iyid, közel, çavan oğlanı kime deyişib. Belke men tanıdım onu. Eger menim tebeelerimden olsa, vay onun halına, hanı o şüşe, ver görüm.
Vezir:
- Budur - dedi, cibinden balaca bir şüşe parçası çıxardıb padşaha uzatdı.
Padşah aldı, baxdı, baxdı, sonra berkden qehqehe çekib güldü.
- Baş vezir olsan da, axmağın birisenmiş - dedi - Bele çirkin, eybecer bir qoca kaftardan ötrü qanını qaraldırsan.
Padşah çox ağıllı ve tecrübeli padşah idi, adamın sifetine baxıb bütün varlığını teyin ede bilerdi. İndi de şüşeye baxıb deyirdi:
- Eşi, bunun küt sifetini görmürsen, körmürsen ki, axmağın, rezilin biridir, bütün dünyaya nifret edir. Özünü xeyirxah gösterir, amma hamıya kin besleyir. Kin besleyir, ona köre ki, bedbextdir. Bedbextdir, ona göre de hamını bedbext etmek isteyir, eşi bunun hay-hayı gedib, vay-vayı qalıb. Bu gün sabah gorbagor olacaq. Bele bir gorbagorun üstünde qanını qaraltmağa deyermi?!
Doğrudan da padşah düz deyir: qanını qaraltmağa deyermi?
8 aprel. 1970
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç