deyişdireydin. Telefonda bir adam olaydın, işde başqa. Heresinin de öz alemi, öz davranışı, öz psixologiyası.
İşde men tamam başqa adam idim. Xeyirxah, amma arada perde saxlayan, bir qeder özünü çeken. Telefonla o mene menim baremde danışırdı, her hereketimi, her addımımı, üzümün her ifadesini tehlil edirdi. Çox vaxt söhbeti men özüm salırdım, amma axır vaxtlar hiss edirdim ki, menim söz açmağıma heç ehtiyac qalmır. O özü hvvesle Seymur müellimden danışır. Rüstemle uzun-uzadı telefon söhbetleri zamanı danışır. Amma Seymurla heç vaxt Rüstem baresinde danışmırdı. Ümumiyyetle, onun telefon heyatı haqqında heç kesin tesevvürü yox idi. Men bilmirdim sevinim buna, ya kederlenim. Bezen mene ele kelirdi ki, onun bu barede heç kesle danışmamasına sebeb tam bir laqeydliyi, biganeliyidir. Bezen de eksine düşünürdüm. Düşünürdüm ki, o bunu en titrek, en eziz, en sirli bir hiss kimi gizledir, heç kese açmaq istemir. Qeribe şey idi - ele bil duyğularım qatmaqarışıq düşmüşdü. Tesevvür edin, Seymur kimi men onu telefon heyatına qısqanırdım. Gece telefon söhbetlerinde ise meni - Rüstemi onun Seymur haqqında uzun-uzadı söhbetleri esebileşdirirdi.
Bir defe ona:
- Gelin, - dedim, - bir-birimize «sen» deyek. Axı çoxdan tanışıq.
- Yaxşı, gel, - deye telefondan cavab eşitdim.
- Sağ ol, gecen xeyre qalsın, - dedim ve uşaq kimi sevindim ki, indi Medine menimle «sen» deye, onunla ise «Siz deye danışır.
Birden ağlıma geldi ki, ilk defe özüm haqqında, özümün ikinci «Meni» haqqında özge bir şexs kimi düşünürem.
- Mene ele gelir ki, sen bir balaca ondan gesirsen?
- Ne bilirsen? - deye işveyle cavab verdi, - belke o menden bir balaca kesir.
Men hirsle desteyi asdım. Üç gün ona zeng elemedim.
İşde ise o gün hevesle mırt vururduq. İdarenin köhne işçilerinden biri mene yanaşdı:
- Ebes yere özünü yorma, - dedi ve gülümsündü, hele heç kes bizim bu balaca xanımın qelbini feth eleye bilmeyib.
Her üçümüz güldük, Medine gedenden sonra müsahibim dedi:
- Rahibe kimi
<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 20 >>
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç