« M U H A K K A K G Ö R Ü Ş Ü R Ü Z - M Ü T L E Q G Ö R Ü Ş E R İ K»
İlk genclik illerinden qiyabi sevdiyim Türkiyeni ora seferlerim neticesinde daha yaxından tanıdım ve 93-cü ilde İstanbulda yeddi ay yaşadıqdan sonra bu ölkeni, bu xalqı daha çox sevdim. Bir çox deyerli insanlarla tanış oldum. Onların Azerbaycandakı facievi hadiselere, Qarabağ müsibetine nece de ürekden yandıqlarını, bize her cür yardım göstermek arzusuyla çırpındıqlarının şahidi oldum.
Türkiyeni ikinci vetenim sayıram.
Birinci vetenimde - Azerbaycanda gördüyüm naqislikler, çatışmazlıqlar haqqında tenqidi, satirik yazılar yazdığım kimi, ikinci vetenimde bezi xetaları müşahide etdikce, sözünü tutmayan, vedine emel etmeyen, havayı söz danışan adamlarla rastlaşdıqca bu barede susmaq istemedim. «Mühakkak görüşürüz» hekayesi de bu hisslerden yaranıb. Mence veteni sevmek - onu her cür qüsurlardan, boşboğaz adamlardan xali göremek isteyidir. Ve qelemi bu meqsede yöneltmekdir.
Hekaye Azeri edebiyyatının fedakar dostu, yorulmaz tebliğatçısı, sözü bütöv xeyirxah ve çox deqiq insan olan doktor İldeniz Qurtulana ithaf olunub. Bu ithafın sebebi ise hekayeden aydınlaşır.
16 yanvar 1994, Bakı
(hekaye)
İldeniz Qurtulana
-Allo. Ceyran xanım, merhaba. Men...
-Merhaba, efendim, duydum sizi1. Nasılsınız?
-İyiyem, sağ olun. Siz nasılsınız? Gözel. Rektor beyle görüşe bilirmiyem, lütfen?
-Malesef, rektor bey toplantıda.
-Dün de aradım, yene toplantıdaydı, bu gün üçün arayın demişdiniz.
-Evet öyle.
-Rektor beye onunla görüşmek istediyimi söyledinizmi?
-Tebii, efendim, söylemez olurmuyum.
-Peki, ne dedi?
-Çok selam söyledi size, muhakkak görüşürüz - dedi.
-Ne zaman?
-Yarın öyleden sonra telefon açın, mutlaka görüşdürürüm sizi.
-Çok teşekkür...
-Bir şey deyil... Rica ederim. İyi günler.
-Xoşca kalın.
-Güle-güle....
Bu son bahar günü İstanbul ilk bahardakı kimi gözeldi. Belke ondan da gözel. Ağacların başı hele yaşıl idi, amma budaqları
eserin sonunu anlamadim
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç