Yata bilmirdi, qıvrılırdı. Nifreti zeherlemişdi onu. Bu gün çox pis keçmişdi. Dermanı yox idi, esebi ve yorğun idi. Saatın sesi beyninin hüceyrelerine qeder tesir edirdi. Tik-tak... 1 saat daha keçdi. 7-ye 15 deqiqe işlemişdi. Hava işıqlanırdı. Gözleniri var gücü ile yumub inildeyirdi. Heyat kabus kimi onunlaydı. Nifretinde,sevgisinde... Mehv edirdi onu! Öz-özüne gülmeye başladı. Çılğın bir ehtirasla qisas alırcasına gülür, qeh-qeheler atırdı. Seher açılır, uşaqlar evlerinden mektebe, telebeler universitete, “böyük”ler ise işe gedecekdi. O da işe gedecekdi hamı kimi. Amma ona ezab veren, vicdanını yandıran bir işe. Yeni bir gün ve o yene derman satacaq. Minlerce insan bu dermana möhtacdır. Ziyanı ölçüsüz olan bu derman. Bu gün ona derman vermemişdiler. Zirzemide eks-seda veren gülüşleri göz yaşları ile evez oldu. Hıçqırıqları, iniltileri meğlubiyyeti idi. Bu gün valideynlerinin vefat günüydü. Gah gülür, gah ağlayırdı. Anasının gözleri... Yene o kadrlar gözünün önünde canlanırdı. Göz yaşları bütün yaralarını göynedici ağrıyla ve ezabla yad edirdi. Qış günü idi, çox soyuq idi. Cırıq bir yorğana bürünmüşdü bacılarıyla. 8 yaşı vardı. Bacıları çox üşüyürdü. Birinin 4 digerinin 6 yaşı vardı. Yorğanın altından çıxıb onu bacılarına verdi. İliyinecen titreyirdi. Atası içirdi yene. Qızışmaq üçün... Anası çox xeste idi. Tez-tez öskürürdü. Evde atasının arağından ve pendirinden başqa heç ne yox idi. Artıq nifret edirdi bütün insanlara. Emisi atasından pul almaq üçün evlerini araqla hemişe temin edirdi. Qonşuları ise tutuquşu kimi “zavallı”, “yazıq” sözlerini tekrar etmekden bezmirdiler. Müellimler ise bayramlarda onları “tebrik” etmediyine göre ona daha kinaye ile yanaşırdılar. Anası yene öskürmeye başladı. Içinde derin bir qorxu vardı. Bedenini soyuq ter basdı. Iradesine tabe olmayan ve onun içindeki bütün keder qarışıq nifretini göz yaşları yudu bir anda. Ağlamağa da gücü yox idi. Anası ölecekdi bilirdi. Göz yaşları içinde boğulurdu ve hönkürtü ile anasının boynuna sarıldı.

[1] 2 >>