Anası da onun boynunu qucaqladı.”Ana,ana... Men seni çox istiyirem ana! “ Anasının elleri qefilden ayrıldı ondan. Ölmüşdü anası . Bedeni buz kimi soyumuşdu. “yox! Ana yox! Xahiş edirem ölme! Allahım yalvarıram ölmesin! Allahım yalvarıram alma anamı menden! Yooox!!!” Gözyaşları anasının üzüne süzülürdü. Anasından gözünden öpür, bütün mövcudluğu ile hönkürürdü. “yox ana yox! Nolar ölme!” Beyninde min cür hekaye yaratmışdı bu an erzinde anasının yer aldığı. Ayağa qalxdı. Bayaq bir küncde mürgüleyen atası artıq ayaq üsteydi. Özüne gelmeye çalışırdı. Hadiselerin gedişatı hele de ona aydın deyildi. Budur yavaş-yavaş özüne gelir. 1 ay evvel hekim demişdi. “Xesteliyi çox ağırdır. Müalice vacibdir!”. Artıq her şeyi anlamışdı ki, oğlu nifretini onun üzüne tüpürcekle eks olundu. “Sen öldürdün, sen! Anamı sen öldürdün! Sen eledin! Eclaf, alçaq! Yene hemin göz yaşları ve içinde onu boğan ve mehv eden nifreti. Artıq qışqırırdı ve ne etdiyini unutmuşdu. Elinde metbex bıçağı, beyninin derinliklerinde onu qudurdan nifreti ve bacıların çığırtıları müşaetinde-“Sen öldürdün anamı!” İndi ise o olanları anlamırdı. Atası yerde qan içinde uzanmışdı. Hadiseler ele tez baş verdi ki, o özü de bunu başa düşe bilmirdi. Göz yaşları dayandı. Zirzeminin bir küncüne sıxılaraq gülmeye başladı. Bundan sonra soyuq ve ikrahedici yetimxana divarları... Artıq vaxtdır yene durub gedecek özü kimi bir neçe heyatı da mehv etmeye. Narkomaniyaya ne vaxt ve nece qul olduğunu özü de unutmuşdu. Amma yaddaşında qalan yalnız anasının soyuq bedeni ve qan içinde inildeyen atası idi...! Gülmeli bir tenasüb yaranmışdı. Atası anasının ölümüne sebeb olmuşdu. O atasının. Heyat onu öldürüb, ruhunu didib mehv edib, iradesini, vicdanını yox edib. O ise...

<< 1 [2]