Seher açıldı...Bu gün tam 4 ildirki seherimi “Onsuz” açırdım...Ve men yene her gün olduğu kimi yerimden qalxıb pencereye yaxınlaşdım,güneşin şüaları üzüme vururdu ve men yene “bu gün menim üçün sensiz yeni bir heyat başlıyır,Sensiz yaşamağa deyer” deyib,yene de özümü aldadaraq otaqdan çıxdım.Anamın hazırladığı seher yemeyini yemek üçün süfreye eyleşdim...Anam ise her gün eyni baxışlarla mene baxırdı.Sanki içi ağrıyırdı meni gördükce...Sanki qışqırmaq istiyirdi daha besdi deye...Ve men artıq bu baxışlara alışmışdım.Anam yene söze başladı:
-Oğlum niye her gün bir az daha zeifliyirsen.Gözlerinin altındakı çökekleri görmürsen...?Bedenin nece halsızdır görmürsen...?Bütün günü dilinden bir kelme çıxmır ve anam dözmedi qışqırdı...” Ne vaxta qeder eziyyet çekeceksen...?O indi xoşbextdir başa düşürsenmi...?!Senden çox uzaqlarda elinin çatmayacağı qeder çox uzaqlardadı anlıyırsan sen bunu...?!O seni yox özünü ve ailesini seçdi ve getdi...!Sen ise bizi de özünü de mehv edirsen...Daha besdi...!”
Anam elini stola çırpdı ve gözlerinden yaş süzülmeye başladı...Ayağa qalxdım “Ana meni bağışla bacarmıram deyesen” deyib evden çıxdım.Berk yağış yağırdı ve onunla her zaman görüşdüyümüz yere geldim yene...Oturdum...



İllerin yorğunu idim sanki “yeni men onsuz bu qeder gücsüzem...Offf...”.Derinden bir nefes aldım...”Uff...”içimden qopan ağrı bütün bedenimi incidirdi.Yene fikirleşmeye başladım gedişinin sebebini.Tam 4 il bundan qabaq çox xoşbext idik.Yene her zaman olduğu kimi mene zeng edib “heminki yerde meni gözlüyersen” deyib telefonu söndürdü.Sesi çox kederli idi anlamadım ilk önce.Amma yene de hevesle hazırlaşıb görüş yerine geldim.Onunla her görüşe gelende üreyim tez-tez döyünür,ellerim titriyir,balaca uşaqlar kimi sevinirdim...Sanki her defe ilk görüşümüz idi amma heç son olmuyacaqdı...!Bir qeder gözdedim onu.Geldi...Üzünü mene heç çevirmirdi.Sakitce yanıma oturdu ve ilk dediyi söz:




- Men gedirem...!
-Hara...?
-Senin tesevvür ede bilmeyeceyin qeder uzağa ve bir

[1] 2 3 >>