Seni axtarıram yağışın her damlasında.Güneş doğarken güneşin şefeqlerini seyr edirem Sensiz.Yerin görünür yanımda.Seni axtarıram...
Bilirsenmi heyat ne qeder menasız idi menim üçün?! Ne vaxt seni tanıdım sanki her şey olduğundan daha gözel oldu,güller daha etirli,rengareng,göy üzü masmavi,aydın.Quşların sesi sanki “Yaşa!”,”Sev!” deye sesleyirdi meni..
Her an seninleydim.Yanımda olmadığın vaxt xeyalınla danışırdım.O bele kifayet idi mene.Ümidim var idi.Meni seveceyine ümid edirdim.Qelbimin bir küncünde sene qarşı olan mehebbet alovlanır,bir küncünde ise zeif ümid çırağı közerirdi.Lakin sürmedi bu xoşbextlik.
Birden her şey büsbütün deyişdi.Soldu bütün güller,masmavi sema buludlarla örtüldü .Esen fırtınalar yox etdi bütün gözellikleri,söndürdüqelbimde közeren ümid çırağını.Amma sönmedi mehebbetim daha da alovlandı-alovlandı.Artıq zerer vermeye başladı mene.Artıq senin xeyalınla bele danışa bilmirem.Sensizem...Qadağansan mene...Xeyalını bele qurmaq qadağandı...Amma bunu qelbime nece başa salım axı? Bacarmıram!Söndürmeye çalışdıqca daha da alovlanır mehebbetim...Amma peşman deyilem seni sevmeyime...Evvel gözelleşdirdi menasız dünyamı,rengareng etdi dünyanı...Sonra ise...Sonra vurdu,uçurtdu...Qelbimde böyük yaralar açdi...Amma yene de razıyam...Sevgim ezabın da xoşdur mene...Senin qeder seni sevdiyim üçün çekdiyim ezabı da sevirem...