bele axmaq hisslere daldıqlarına göre özlerini qınayırdılar. Ve sanki bir daha bele olmayacağına söz verircesine pıçıldaşırdılar. Amma altmış deqiqelik vaxt keçdikde ( ki, bu uçan zamanın üç min altıyüz saniyesi demekdir) saatın zengi seslendikde yene eyni hissler, eyni diderginlik, eyni dalğınlıq başlayırdı. Bunları bir yana qoyaq maskarad heqiqeten olduqca gözel keçirdi. Bu kralın nece de gözel zövqü varmış. Bu rengler, dini eşyalar nece de uyğun idi bir-birine. Bezilerine göre bu kral deli idi. Amma yaxınları onun deli olmadığına inanırdı. Buna qetiyyetle inana bilmek üçün ona toxunmaq, onu duymaq, görmek lazım idi. Maskaradın keçirilmesine özü nezaret etmiş, otaqları özü hazırlatmış hetta qonaqların geyimleri ile bele özü meşğul olmuşdu. Maskalar heqiqeten ecaib idi. Parlaq, heyretamiz. Balda Hernaniden tutmuş her kes vardı. Elleri, ayaqları biçimsiz, müxtelif vezifeler daşıyan, çiçekli, yarpaqlı fiqurlar vardı. Ancaq bir delinin xeyal gücünden doğabilecek dekorasiya idi bu. Otaqlardan otaqlara kölgeler gezirdi. Qonaqların kölgeleri rengden renge düşerek avara ruhları xatırladırdı.
Budur, zengli saat yeniden çalmağa başladı. Avara ruhlar bir anlıq durdular, musiqi kesildi. Ve budur, yene evvelki veziyyet. Gülüşler, şenlik, coşqunluq.
Yeddinci otağa maskalılardan heç kim girmir artıq. Çünki geceyarısı olmuşdu. Ve qırmızı pencerelerden süzülen al rengli işıq qara xalıda oynayır, dehşetli menzere yaradırdı. Üstelik o qeribe saat da bu otaqdaydı.
O biri otaqlarsa dopdoluydu. Orda heyatın nebzi delicesine çalırdı. Ele bu anlarda bayaq dediyim kimi musiqi dayandı. Vals oynayanlar yerlerinde dondular. Her şey bayaqkı didergin veıziyyete düşdü. Belke de saat son defe, hem de on iki defe vuracaqdı deye her kes qulaq asmağa başladı. Amma hele zeng sesleri bitmeden her kesin nezeri daha evvel nezere çarpmamış yeni qonağın üzerinde dayandı. Yeni qonaq barede danışılanlar evvel qulaqdan qulağa yayıldı, sonra adamlar arasında heyretli sesler yükseldi, sonra bu sesler
»Eserler ve Edebiyyat Gecesi
»Oxu zalına keç