Yene axşam çökür yamanca-yala,
Sükuta qerq olur bağça da , bağ da.
Tek olsan gözlerin dolar az qala
Ele bu meqamda, ele bu çağda.

Asiman qaralır, üfüq qaralır,
EL-ayaq çekilir yoldan cığırdan,
Adam ixtiyarsız xeyala dalır,
Neyise, kimise anır bu zaman.

Gözün bir nöqteye zillenir müdam,
Bir yere cem olur fikrin düşüncen.
Hey köks ötürürsen düşdükce axşam
Sebebi namelu bir qüsseyle sen.

Örüşden çekilib gedir mal-qara,
Kesilir quşların qelb açan sesi.
Sakitlik endikce çıxır aşkara
Çayın deredeki hezin neğmesi.

Bulağı terk edir axırıncı qız,
O, eve telesir çiyninde senek.
Bulaq doluxsunur qalınca yalqız,
Sen de kövrelirsen hemin çeşmetek.

En acı, en şirin xatirelerle
Qovuşub gedirsen, axıb gedirsen.
Sebebi namelum qemle-kederle
Qaralan dağlara baxıb gedirsen.

Gedirsen, gedirsen başı aşağı,
Neyi seyr edesen, neye baxasan?
Ele bil udmuşdur dereni-dağı
Bir renge boyanmış yerle asiman.

Gedirsen, deyirsen öz-özüne sen:
Bu sebebsiz olan qüsseni unut!
Lakin heç qoyarmı qelbin ola şen
Axşam qeribliyi, bir de ki, sükut?!