Heyatın saysız oyunları ile dolu bir güne daha oyanmışdı. Oyandığında daha altının yarısı idi ve içindeki sebebini bele bilmediyi bir sıxıntı onu yatmağa qoymamışdı.Çarpayıdan qalxdı elini üreyinin üzerine qoyub pencereden çöle baxdı. Küçe hele işıqlanmamışdı. Bir saat sonra küçe işıqlanacaq ve derhal penceresinin qabağındakı ağaca quşlar qonacaq. Metbexe getdi, özüne sade bir qehve süzüb ağ kreslosuna oturdu. Qehvesinden bir qurtum alıb tekrar pencerenin qabağına getdi. Perdenin kenarından küçeni seyr etdi. İçindeki onu yatmağa qoymayan ve narahat eden sıxıntının sebebeni hele de anlaya bilmirdi.Ne etse xilas ola bilerdi bu sıxıntıdan? Düşünmeye başladı. Boş-boş yaş yollara baxırdı ki, zengli saatın sesini eşitdi. Saat yeddi olmuşdu. Qehvesi de buz kimi idi. Otağına gedib hazırlanmağa başladı. Çetinliklerle dolu bir iş günü onu gözleyirdi. Evden çıxdı. Yollar yaş idi ve hava yüngül sisli idi. Güneş buludların arasından çıxmağa çalışırdı, amma bacara bilmirdi. Buludlar güneşin qarşısında qalın bir divar hörmüşdü. O bütün bunlara vecine almadan ofisine doğru irelileyirdi. İçindeki sebebsiz sıxıntı artıq canını sıxmağa başlamışdı. Onu içinden atmaq, xilas olmaq isteyirdi. İşlemek yaxşı olmuşdu. Başındakı sual işareleri onu bir müddet de olsa rahat buraxmışdı. Biraz rahatladı. İçinden bir ses ona eve getmemesini söyleyirdi. O da ele etdi. Sade bir qehve süzüb komputerinin qabağına keçdi. Pişiyi yadına düşdü. Eve getmek üçün yola düşdü. Birden bir ses eşitdi bütün cesaretini toplayıb arxasına döndü, ancaq sis çox olduğundan heç bir şey göre bilmirdi. Arxasından ayaq sesleri eşitdi, qorxdu. Evine teref qaçmağa başladı. Eve girdi ve pencerenin qabağına getdi. Aşağıya baxdı bir adam ona baxırdı. Qorxdu ve derhal perdeni çekdi. Perdede qırmızı herflerle "ÖLECEKSEN" yazırdı. Qorxudan kreslosuna çokdü. Birden qapı döyüldü. Bütün cesaretini topladı ve qapını açdı. Birisi vardı ve elinde bıçaq. Birden işıqlar yandı ve "AD GÜNÜN MÜBAREK".