--------------------------------------------------------------------------------

Otobüs yolculari elinde beyaz bir baston tasiyan genc ve güzel kadinin otobüse binisini icten gelen bir sempati ile izlediler. Basamaklari gecti, bos oldugu söylenen koltugu el yordamiyla buldu, oturdu, cantasini kucagina aldi. Bastonunu koltuga yasladi. 34 yasindaki susan, bir yildir görmüyordu. Bir yanlis teshis sonucu görmez olmus, birden karanlik bir dünyanin icine düsmüstü. Öfke, kizginlik kendine acima.. Hayatta tek dayanagi artik kocasi Mark'ti. Mark hava kuvvetlerinde subaydi. Susan'i bütün kalbiyle seviyordu. Susan gözlerini kaybedince Mark karisinin icine düstügü umutsuzlugu hemen fark etmisti. Ona yeniden güc kazanmasi, kaybettigi kendine güvene yeniden sahip olmasi icin yardim etmeliydi.
Susan gene kendi kendine yeterli olduguna inanmali, kimseye bagimli olmadan yasayabilmeliydi. Sonunda Susan'i isine dönmeye ikna etti. Peki ama evden ise nasil gidecekti? Genelde otobüsle giderdi. Ama simdi kenti bir uctan ötekine tek basina gecmekten korkuyordu.
Mark her sabah onu arabasi ile ise birakmayi önerdi. Kendi isi tam tam aksi yönde oldugu halde. İlk günler Susan kendini rahat hissetti Mark da "Görmüyorum, artik hicbir ise yaramam" diyen karisini calismaya baslattigi icin mutluydu. Ama bir süre sonra Mark islerin iyi gitmedigini fark etti. Baskasina bagimli yasamin Susan'i mutlu etmesi mümkün degildi. İse eskiden oldugu gibi ise kendi basina otobüsle gitmeliydi. Ama Susan hala o kadar hassas, o kadar kirilgan, o kadar öfkeliydi ki ne yapabilirdi?
"Otobüs" lafi agzindan cikar cikmaz Susan öfkeyle haykirdi.. "Nasil yaparim? Görmüyor musun ben körüm! Nerede oldugumu nereden bilirim, nereye gittigimi nasil anlarim? Galiba sana agir gelmeye basladim, beni basindan atmaya calisiyorsun.." Duyduklari Mark'in kalbini fena halde kirdi. Ama ne yapacagini biliyordu.
"Her sabah ve her aksam otobüsü arabayla takip edecegim. Sen bu yolculugu tek basina yapmaya hazir olana dek sürecek

[1] 2 3 >>