Mükemmel biri deyildim mütleq… Allah quluyam çünki… Sehvlerim vardı menim de; her insan kimi. Etdiyim en kiçik sehv, seni bir az incitse meni yıxardı...Benim sevdamı daşımaq asan deyildi, yorardı seni, belke de yuyardı. .Aşkın sabahı yox idi, qebul edirem… Amma bizim gözlediyimiz sabah idi… O sabah heç yaşanmadı Qebul etmelisen ki vefasız senin sevdan dahada ağır idi…

Seni sene baxmayaraq yaşadım men… Bir terefini tamamlasam, bir terefin hemişe yarım qaldı… Halbuki nece de ümid doluydum başlarken… Men ağ atlı şahzade, sen şahzade olacaqdın… Men yapışacaq budaq olacaqdım sene; sen mende yaşıllaşan yarpaq… Payızı yaşamayacaqdıq biz… Sevdamız Yaz olacaqdı, uşaqlarımız bu baharda açmış çiçekler… İllerimi, özümü, heyatımı sene hesr etmeye hazırdım halbuki…

Xeyanet telesine heç düşmeyecekdi bizim eşqimiz… Buna ilk gün qerar vermişdim men; ve özümden emindim Ağac ağac gezmeyecekdi menim yarpağım… Payıza meğlub olmayacaqdı Başqa coğrafiyalara köçmeyecekdi bizim eşqimiz…

Çox ani oldu gedişin… Heç gözlemediyim bir anda, vaxtsız bir teklikle qarşı-qarşıya qaldı üreyim…

Amma getdin… Yaşanmış bütün gözellikleri arxanda buraxarken, yaşanmamış ne varsa götürüb getdin...Belece getdin Mense arxandan baxa-baxa qaldım çaresiz...Bir dağıtma kimi idi gidişin...Hara getdiyin ehemiyyetli deyildi eslinde. .Önemli olan gederken içimde ki ümid dolu uşağıda menden alıb götürmendi...Sen getdin, o uşaqda getdi
Ne qeder zamandır mehrum; ne qeder zamandır qaranlıqdayam; ne zamandır ulduzlar yox semada xatırlamıram...Çünkü men her an seni yaşadım... Geldiyin gün doğulmuşdum çünki men; gelişinle var olmuşdum… Boz buludları söküb atmışdım üzerimden, güneş her gün seninle doğulurdu heyatıma...Qarda çiçekler açdırardım artıq… Çünki sen var idin… Sen eşq idin, heyat idin, ümid idin, can idin…
Sen heyatın dadı, gülüşlerimin adı… Sen ümid qaynağım idin…

Halbuki getdin…

En acı tekliyin sensizlik olduğunu öyrendim gedişinle… Bu seher meni oyandıran sesin yox idi… Ve men bunun

[1] 2 >>